Η θλίψη μιας αγάπης
τόσο με υπέταξε που
η μνήμη επέστρεψε
στα βήματα της λήθης.
Ατέρμονα με σείρει σε βάραθρο
σκότους ή στη χοάνη του χάους.
Λοιπόν, εκείνη που ενόμιζα
έπαψα πια να είμαι.
Τρυφερό μου Φθινόπωρο,
παγερέ μου Χειμώνα,
με ιερή κατάνυξη
ορμηνέψτε την υποδοχή.
Εισδύω στην εγγενή ψύχρα
της τρυφερής αγκάλης σας.
Θάνατος καταβάλει τη στιγμή ετούτη
το μέτρο της διαφοράς μιας απώλειας.
Και σε μια νύχτα ύστατης αίγλης,
απαλλάσσομαι περίλαμπρα
της φυσικής μου ύπαρξης!
🌊🌊🌅🌅
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου