Λέει ο άλλος πως η καραντίνα εύχεται να ήταν η ζωή του! «Ζωάρα», λέει, «φαγητό, νέτφλιξ και ύπνος..»
Σώπα ρε φίλε!!! Δηλαδή μου λες τι; Ότι προτιμάς να βλέπεις στόρις με περσινές εξόδους, διακοπές και φωτό με κολλητούς, παρά να τα ζεις όλα αυτά; Προτιμάς να περνάς χρόνο, επικοινωνώντας μέσα απο τα δίκτυα, παρά «δια ζώσης, από κοντά, τετ α τετ, πρόσωπο με πρόσωπο» ή όπως αλλιώς βαφτίζουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης την ανθρώπινη επαφή;
Σόρρυ φίλε, αλλά εγώ δεν μπαίνω σ' αυτό το τρυπάκι, δεν ανήκω στη δεδομένη συνομοταξία... κοινώς αγαπώ τρελά τη Ζωή και θέλω να τη γεύομαι με κάθε τρόπο, δυνατό κι αδύνατο!
Βαρέθηκα να περνώ χρόνο, βλέποντας στην τηλεόραση κουτσομπολίστικα και ριάλιτις, τι έκανε ο Ρουβάς και τι η Σκορδά! Θέλω να βγω, να διασκεδάσω, να ζήσω νέες περιπέτειες με τις κολλητές μου το καλοκαίρι! Να βραδιάζει και να είμαστε ως αργά σε παραλίες ή κλάμπς, σε σινεμά, σε καταστήματα ρούχων...μας έχει λείψει -ειλικρινά δυο μήνες τώρα- η απολαυστική δραστηριότητα να χαζεύουμε βιτρίνες.
Νομίζουν όλοι πως, όταν βγούμε από καραντίνα, όλα θα είναι όπως πριν. Λάθος το νομίζετε!!! Τίποτε πια δεν θα είναι ίδιο: ούτε οι άνθρωποι, ούτε και τα μαγαζιά!
Γιατί θα μας «πρήζουν» πάλι να φοράμε μάσκες, γάντια και μπλα μπλα... Απορώ, αλήθεια, πώς δεν έχουν βαρεθεί οι δημοσιογράφοι να λένε όλη μέρα, κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Μετράω τις ώρες για την κατάργηση του 13033...καιρός είναι πια! Θέλω μονάχα να είμαι έξω όλη μέρα, να μην ξαναχάσω ούτε λεπτό απ' τις παρέες μου, γιατί ήδη έχασα, όλοι χάσαμε πολλά!
Ξέρω πως μπορεί να ακούγομαι ανεύθυνη, αφελής ή και ονειροπόλα...προσποιούμαι, κάνω πως δε με νοιάζει, αλλά μου 'χει λείψει τρελά η καθημερινότητά μου!
Σκέφτομαι επίμονα, σχεδόν εμμονικά πότε θ' ανοίξουν τα γυμναστήρια! Γιατί πραγματικά σαν ανεβαίνω στη ζυγαριά, ζυγίζω πια όσο δύο άνθρωποι μαζί.
Ορίστε, πού καταντήσαμε! Κι έπειτα μου λέτε ό,τι θέλετε! Να συνεχιστεί όλο αυτό; Ούτε για πλάκα!
Τι ζητώ; Καραντίνας παράνοια τέλος, οριστικό και αμετάκλητο! So, Corona-virus, πλιζ, φύγε και μην ξαναγυρίσεις, ποτέ μα ποτέ! Την αηδία μου και...μη μας γράφεις!!! (Ζ.Α)
Σόρρυ φίλε, αλλά εγώ δεν μπαίνω σ' αυτό το τρυπάκι, δεν ανήκω στη δεδομένη συνομοταξία... κοινώς αγαπώ τρελά τη Ζωή και θέλω να τη γεύομαι με κάθε τρόπο, δυνατό κι αδύνατο!
Βαρέθηκα να περνώ χρόνο, βλέποντας στην τηλεόραση κουτσομπολίστικα και ριάλιτις, τι έκανε ο Ρουβάς και τι η Σκορδά! Θέλω να βγω, να διασκεδάσω, να ζήσω νέες περιπέτειες με τις κολλητές μου το καλοκαίρι! Να βραδιάζει και να είμαστε ως αργά σε παραλίες ή κλάμπς, σε σινεμά, σε καταστήματα ρούχων...μας έχει λείψει -ειλικρινά δυο μήνες τώρα- η απολαυστική δραστηριότητα να χαζεύουμε βιτρίνες.
Νομίζουν όλοι πως, όταν βγούμε από καραντίνα, όλα θα είναι όπως πριν. Λάθος το νομίζετε!!! Τίποτε πια δεν θα είναι ίδιο: ούτε οι άνθρωποι, ούτε και τα μαγαζιά!
Γιατί θα μας «πρήζουν» πάλι να φοράμε μάσκες, γάντια και μπλα μπλα... Απορώ, αλήθεια, πώς δεν έχουν βαρεθεί οι δημοσιογράφοι να λένε όλη μέρα, κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Μετράω τις ώρες για την κατάργηση του 13033...καιρός είναι πια! Θέλω μονάχα να είμαι έξω όλη μέρα, να μην ξαναχάσω ούτε λεπτό απ' τις παρέες μου, γιατί ήδη έχασα, όλοι χάσαμε πολλά!
Ξέρω πως μπορεί να ακούγομαι ανεύθυνη, αφελής ή και ονειροπόλα...προσποιούμαι, κάνω πως δε με νοιάζει, αλλά μου 'χει λείψει τρελά η καθημερινότητά μου!
Σκέφτομαι επίμονα, σχεδόν εμμονικά πότε θ' ανοίξουν τα γυμναστήρια! Γιατί πραγματικά σαν ανεβαίνω στη ζυγαριά, ζυγίζω πια όσο δύο άνθρωποι μαζί.
Ορίστε, πού καταντήσαμε! Κι έπειτα μου λέτε ό,τι θέλετε! Να συνεχιστεί όλο αυτό; Ούτε για πλάκα!
Τι ζητώ; Καραντίνας παράνοια τέλος, οριστικό και αμετάκλητο! So, Corona-virus, πλιζ, φύγε και μην ξαναγυρίσεις, ποτέ μα ποτέ! Την αηδία μου και...μη μας γράφεις!!! (Ζ.Α)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου