Σαν χαθεί ένα παιδί,
Άγγελος τ' ουρανού θρηνεί,
από το χέρι το αρπάζει και στον
Θεό ευθύς το τάζει.
Άνθρωποι
γύρω φωνασκούν,
δάκρυα
στα μάτια τους κυλούν
και
κάθε χτύπος
της καρδιάς
η
θλίψη μιας σταλαγματιάς.
Γλυκιά,
αθώα
η φωνή,
σε θλίψης βάθη
έχει χωθεί,
σ' Αγγέλων κλίνη έχει γύρει, άγρια όνειρα έχει φθείρει.
Τις
πεταλούδες τώρα κυνηγά,
σκληρή στεριά πια δε ζητά.
Σ' ουράνιους
κήπους κατοικεί,
το
μίσος το 'χει απαρνηθεί.
Μα
οι γονείς του το θρηνούν,
άκαιρη
θλίψη προκαλούν,
τα
χάδια του αναπολούν,
πρότερη
νιότη σα ζητούν.
Μα, σα χαθεί η Αθωότητα,
βαρύ το άχθος, Ανθρωπότητα!
Καρδιές
για φόνο να χτυπούν,
στο
έδαφος σα θα κοιτούν.
Τη γλύκα της στιγμής πασχίζει,
χαμόγελο λευκό ν' ανθίζει.
Όταν η Ειρήνη επικρατήσει,
το «Εγώ» το έχει πια νικήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου