Η Ρόδος θεωρείται το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της χώρας μας. Μάλιστα ονομάζεται και νησί των Πεταλούδων, λόγω του Δάσους με τις αμέτρητες, πολύχρωμες πεταλούδες.
Η φίλη μου, η Νάντια, μετακόμισαν εκεί πέρσι. Ζούσε, βέβαια, στο χωριό, αλλά ο πατέρας της -ως στρατιωτικός- μετακόμιζε με την οικογένεια κάθε τέσσερα χρόνια.
Θαύμαζα τη δυνατότητα που είχε να αλλάζει διαρκώς τόπο κατοικίας. Μάλιστα, επειδή λάτρευε τις πεταλούδες, όλη η παρέα τη θεωρούσε πολύ τυχερή, που η νέα μετάθεση αφορούσε τη Ρόδο. Επίσης είχε αδυναμία στ' αεροπορικά ταξίδια.
Τα εισιτήριά τους ήταν κανονισμένα για 1η Σεπτεμβρίου. Έτσι, η οικογένεια θα είχε τη δυνατότητα να προετοιμαστεί, πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Την παραμονή του ταξιδιού ήμασταν από το πρωί μαζί. Της έλεγα πόσο τη ζηλεύω που θα ταξιδέψει μ' αεροπλάνο. Εγώ, βλέπετε, δεν έχω κάνει κανένα αεροπορικό ταξίδι! Παίζαμε στον κήπο και λέγαμε πόσα πράγματα θα θυμόμαστε, όταν μεγαλώσουμε, από την κοινή μας ζωή και τη φιλία μας. Ονειρευόμαστε ότι, ίσως, να γινόμαστε συμφοιτήτριες μια μέρα. Σίγουρα, θα ταξίδευα με τη μητέρα και την αδελφή μου στη Ρόδο το επόμενο καλοκαίρι!
Τη στιγμή που κάναμε όνειρα και κοινά σχέδια, ανοίγει η πόρτα και η κ. Ζωή, η μητέρα της Νάντιας, μας φωνάζει να μπούμε στο σπίτι γρήγορα. Πρόσεξα πως ήταν κατάχλωμη.
Όταν μπήκαμε μέσα, δεν μπορούσε να κρύψει την αναστάτωσή της. Πιθανόν, είχε συμβεί κάτι δυσάρεστο! Λίγη ώρα νωρίτερα, ανακοινώθηκε πτώση αεροσκάφους που εκτελούσε τη γραμμή Αθήνας-Ρόδου απ' το ειδησεογραφικό δελτίο. Ως αιτιολογία της πτώσης σχολιάστηκε μια παράξενη βλάβη στον κινητήρα. Εν ώρα πτήσης! Το αεροπλάνο κατέπεσε στη θάλασσα. Ακόμα δεν είχαν αναφερθεί σε επιζώντες...
Η Νάντια κι εγώ παγώσαμε. Πώς θα έφευγαν την επομένη αεροπορικώς; Στη σκιά μιας τέτοιας τραγικής είδησης; Από την άλλη, αν το ταξίδι τους ήταν εκείνη τη μέρα -η ίδια κι η οικογένεια της- πιθανότατα να ήταν νεκροί!
Κι όλοι οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους; Δεν θα υπήρχε κάποιο μικρό παιδί ανάμεσα στους επιβάτες; Δεν θα είχαν φίλους όσοι χάθηκαν; Δεν θα είχαν κάνει όνειρα για το μέλλον τους;
Αγκάλιασα τη Νάντια τρυφερά. Την κράτησα για λίγο σφιχτά, στο πλάι μου. Χαιρέτησα την κ. Ζωή και πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Όταν τα χαράματα με πήρε, εν τέλει, ο ύπνος, είδα έναν τρομερό εφιάλτη: Το αεροπλάνο της Νάντιας συντριβόταν στο Αιγαίο!
Την επομένη, οι ώρες μου φάνηκαν αμέτρητες, ώσπου να επιβιβαστεί η Νάντια με τους δικούς της στ' αεροπλάνο. Ο πατέρας έμοιαζε καθησυχαστικός. Έλεγε πως θα πάνε όλα καλά! Εγώ πάλι - αν και δεν το έδειχνα - σ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού είχα ταχυπαλμία. Μόνο, όταν η Νάντια μου τηλεφώνησε απ' το αεροδρόμιο της Ρόδου πως έφτασαν, ηρέμησα.
Πολλούς μήνες αργότερα, εξακολουθώ να σκέφτομαι πως είναι σπουδαίο να κάνουμε όνειρα! Ωστόσο, η κυριότερη μας ευχή χρειάζεται να 'ναι η υγεία και λίγη τύχη, ενίοτε. Εννοείται πως, τη φορά που θα την επισκεφτώ, το ταξίδι μου θα γίνει αποκλειστικά με πλοίο. Ούτε να φανταστώ δε θέλω ένα ταξίδι αεροπορικώς!
Θαύμαζα τη δυνατότητα που είχε να αλλάζει διαρκώς τόπο κατοικίας. Μάλιστα, επειδή λάτρευε τις πεταλούδες, όλη η παρέα τη θεωρούσε πολύ τυχερή, που η νέα μετάθεση αφορούσε τη Ρόδο. Επίσης είχε αδυναμία στ' αεροπορικά ταξίδια.
Τα εισιτήριά τους ήταν κανονισμένα για 1η Σεπτεμβρίου. Έτσι, η οικογένεια θα είχε τη δυνατότητα να προετοιμαστεί, πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Την παραμονή του ταξιδιού ήμασταν από το πρωί μαζί. Της έλεγα πόσο τη ζηλεύω που θα ταξιδέψει μ' αεροπλάνο. Εγώ, βλέπετε, δεν έχω κάνει κανένα αεροπορικό ταξίδι! Παίζαμε στον κήπο και λέγαμε πόσα πράγματα θα θυμόμαστε, όταν μεγαλώσουμε, από την κοινή μας ζωή και τη φιλία μας. Ονειρευόμαστε ότι, ίσως, να γινόμαστε συμφοιτήτριες μια μέρα. Σίγουρα, θα ταξίδευα με τη μητέρα και την αδελφή μου στη Ρόδο το επόμενο καλοκαίρι!
Τη στιγμή που κάναμε όνειρα και κοινά σχέδια, ανοίγει η πόρτα και η κ. Ζωή, η μητέρα της Νάντιας, μας φωνάζει να μπούμε στο σπίτι γρήγορα. Πρόσεξα πως ήταν κατάχλωμη.
Όταν μπήκαμε μέσα, δεν μπορούσε να κρύψει την αναστάτωσή της. Πιθανόν, είχε συμβεί κάτι δυσάρεστο! Λίγη ώρα νωρίτερα, ανακοινώθηκε πτώση αεροσκάφους που εκτελούσε τη γραμμή Αθήνας-Ρόδου απ' το ειδησεογραφικό δελτίο. Ως αιτιολογία της πτώσης σχολιάστηκε μια παράξενη βλάβη στον κινητήρα. Εν ώρα πτήσης! Το αεροπλάνο κατέπεσε στη θάλασσα. Ακόμα δεν είχαν αναφερθεί σε επιζώντες...
Η Νάντια κι εγώ παγώσαμε. Πώς θα έφευγαν την επομένη αεροπορικώς; Στη σκιά μιας τέτοιας τραγικής είδησης; Από την άλλη, αν το ταξίδι τους ήταν εκείνη τη μέρα -η ίδια κι η οικογένεια της- πιθανότατα να ήταν νεκροί!
Κι όλοι οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους; Δεν θα υπήρχε κάποιο μικρό παιδί ανάμεσα στους επιβάτες; Δεν θα είχαν φίλους όσοι χάθηκαν; Δεν θα είχαν κάνει όνειρα για το μέλλον τους;
Αγκάλιασα τη Νάντια τρυφερά. Την κράτησα για λίγο σφιχτά, στο πλάι μου. Χαιρέτησα την κ. Ζωή και πήρα τον δρόμο για το σπίτι. Εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Όταν τα χαράματα με πήρε, εν τέλει, ο ύπνος, είδα έναν τρομερό εφιάλτη: Το αεροπλάνο της Νάντιας συντριβόταν στο Αιγαίο!
Την επομένη, οι ώρες μου φάνηκαν αμέτρητες, ώσπου να επιβιβαστεί η Νάντια με τους δικούς της στ' αεροπλάνο. Ο πατέρας έμοιαζε καθησυχαστικός. Έλεγε πως θα πάνε όλα καλά! Εγώ πάλι - αν και δεν το έδειχνα - σ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού είχα ταχυπαλμία. Μόνο, όταν η Νάντια μου τηλεφώνησε απ' το αεροδρόμιο της Ρόδου πως έφτασαν, ηρέμησα.
Πολλούς μήνες αργότερα, εξακολουθώ να σκέφτομαι πως είναι σπουδαίο να κάνουμε όνειρα! Ωστόσο, η κυριότερη μας ευχή χρειάζεται να 'ναι η υγεία και λίγη τύχη, ενίοτε. Εννοείται πως, τη φορά που θα την επισκεφτώ, το ταξίδι μου θα γίνει αποκλειστικά με πλοίο. Ούτε να φανταστώ δε θέλω ένα ταξίδι αεροπορικώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου