«Και πάντοτε είχε δίκιο...»

                                                 

Όλα ξεκίνησαν ένα κρύο πρωινό πριν δώδεκα χρόνια. Δευτέρα, 15 Οκτωβρίου 1995. Η πιο δύσκολη, αξέχαστη εμπειρία της ζωής μου!

   Εκείνη την ημέρα ο μπαμπάς γύρισε βιαστικά από τη δουλειά. Μας ανακοίνωσε πως έπρεπε να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν. Η μαμά ήταν έξω στον κήπο. Ξάφνου άκουσα ένα ουρλιαχτό. Τρόμαξα.  Ο μπαμπάς πήγε τρέχοντας να δει τι έγινε. Μου φώναξε: «Βασίλη, τρέξε!» 

Μου 'δωσε τη βαλιτσούλα μου στο χέρι και τ' αγαπημένο αρκουδάκι.                     «Φύγε, φύγε να σωθείς! Πήγαινε στον σταθμό των τρένων! Θα έρθω αργότερα!»     «Αν δεις πως δεν έρχομαι, φύγε το γρηγορότερο δυνατόν, αγόρι μου! Σε παρακαλώ πολύ!» 
    Τρομοκρατημένος έτρεξα προς τον σταθμό των τρένων. Άρχισα να κλαίω, γιατί ήξερα πως ίσως δεν έβλεπα τους γονείς μου. Ποτέ ξανά. Περίμενα όλη μέρα τον μπαμπά και τη μαμά μου. Τελικά είχα δίκιο! Δεν εμφανίστηκαν ποτέ. 

Μια μεγάλη κυρία, θυμάμαι, με είδε και μου είπε:                                                     «Εσύ, αγόρι μου, φαίνεσαι πολύ μικρός.Τι δουλειά έχεις εδώ, μονάχος σου;».            Της απάντησα, κλαίγοντας: 

«Οι γονείς μου δεν φάνηκαν... ο μπαμπάς μου είπε να έρθω εδώ. Και να φύγω, όσο πιο γρήγορα γίνεται!» 
    Η κυρία με πήρε μαζί της, λέγοντας: «Μην ανησυχείς, θα σε φροντίσω εγώ!»  Έτσι, μόλις ήρθε το τρένο, επιβιβαστήκαμε και φύγαμε για το άγνωστο.
    Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου! Έκλαιγα ολημερίς και ολονυχτίς, γιατί μου έλειπαν. Ειλικρινά, τόσο πολύ! Το μόνο που μου 'χε απομείνει ήταν το αρκουδάκι μου. 
    Κάθε νέο ξημέρωμα μου λείπουν όλο και περισσότερο. Πότε δεν έμαθα τι έγινε. Το μόνο που έμαθα, μετά από μισό μήνα, ήταν πως η μητέρα μου δεν βρισκόταν πλέον στη ζωή. Αυτό που ένιωσα ήταν το χειρότερο συναίσθημα, που είχα νιώσει. Η κυρία, που με πήρε μαζί της, τήρησε τον λόγο της! Όντως με μεγάλωσε, με φρόντισε και κάποια μέρα μου είπε: 

«Βασιλάκι μου, έγινες ολόκληρος άντρας!Πάντα θα περπατάμε μαζί! Θα έχεις ψηλά το κεφάλι, θα στέκεσαι στα πόδια σου και δεν θα έχεις ανάγκη κανέναν! Κι εγώ έχασα τους γονείς μου. Αλλά, αγόρι μου, έτσι είναι η ζωή! Γεννιόμαστε, για να πεθάνουμε!» 

    Από εκείνη την ημέρα κι έπειτα, ακολουθούσα κατά γράμμα αυτά που μου έλεγε η κυρία. Και πάντοτε είχε δίκιο, όπως αποδείχτηκε με το πέρασμα των ετών!!! (Χ. Κ.)

"Dream City", Paul Klee...

ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ: 

Υποθέστε ότι βρίσκεστε μέσα στον πίνακα. Ποια μορφή θα παίρνατε; Μιλήστε

(σε α΄πρόσωπο) στους άλλους για τη ζωή σας...

1.  Γεια σας! Είμαι  ένα απ' τα μεγάλα, πρασινογκρί σύννεφα. Το όνομά μου είναι Γκριζούλης. Δε μ' αρέσει καθόλου να βρέχω τον κόσμο, γιατί τους λυπάμαι λιγάκι. Θέλω, αλήθεια, όλοι οι άνθρωποι να πηγαίνουν χαρούμενοι στις δουλειές τους. Μόνο κάποιες φορές ευχαριστιέμαι να τους βρέχω. Όταν τους βλέπω να τεμπελιάζουν. Γενικότερα είμαι απίστευτα καλός με το περιβάλλον, αλλά και τους γύρω μου!

2. Αχ! Άλλη μια όμορφη μέρα στην πράσινη πόλη. Εγώ, αν καταλάβατε, είμαι κείνο το πανέμορφο δέντρο κολλητά στην πολυκατοικία. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα οι άνθρωποι της πόλης να με σέβονται τόσο. Όχι εμένα μόνο αλλά και την πόλη. Ο γείτονάς μου κι εγώ -κάθε μέρα- λατρεύουμε το υπέροχο, μοναδικό περιβάλλον της πόλης μας. Μυρίζουμε τα λουλούδια. Επεξεργαζόμαστε τον αέρα, για να δίνουμε οξυγόνο στους ανθρώπους, που τόσο το χρειάζονται. Γαργαλιόμαστε, όταν μυρμήγκια κι άλλα ζουζούνια ανεβαίνουν πάνω μας, αλλά φυσικά αγαπάμε ή λατρεύουμε, όταν παιδιά σκαρφαλώνουν στα κλαδιά ή ξεκουράζονται στη σκιά μας. Είμαι πολύ χαρούμενος που φύτρωσα σ'  αυτή την πόλη! Α, ξέχασα να σας πω: είμαι ο «προστατεύω» κι ο γείτονας μου λέγεται «περιβάλλον».

3. Γεια σας! Είμαι το φως του φεγγαριού.  Όπως καταλάβατε, μου αρέσει πολύ να φωτίζω τις πόλεις τα βράδια. Σ' αυτή την πόλη ειδικά είναι λιγάκι αλλιώς. Δεν υπάρχουν καυσαέρια, ούτ' η άθλια -αλλά τόσο συνηθισμένη- απόχρωση του γκρι. Μια τέτοια πόλη περίμεναν πάντα να δουν τα ματάκια μου! Όμως το καλύτερό της είναι τα βράδια της, που λούζεται απ' το φως μου. Τότε γίνεται από πράσινη γαλάζια κι από γαλήνια ονειρική, σαν να βγήκε από παραμύθι. Τέλος οι κάτοικοι της είν' αληθινά φιλόξενοι. Δε λένε απλά ένα «Γεια!» κι «Αντίο!». Μοιάζει με αρχαία, υπερσύγχρονη πόλη, αφού συνδυάζει τους καλούς τρόπους της αρχαιότητας με τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας. Οι κάτοικοί της δίνουν μεγάλο αγώνα να κρατήσουν καθαρή την πόλη τους. Κάποια μέρα εύχομαι ν' ανήκω κι εγώ στην πόλη!

4.  Γεια σας! Είμαι ένα δέντρο κι όλοι με φωνάζουν Λόλα. Σ' αυτήν την πόλη -πολλά χρόνια πριν θυμάμαι- μ' είχε αγοράσει ένας άντρας και με φύτεψε στο σπίτι του. Έχω να τον δω από τότε. Δεν ξέρω αν ζει ή πέθανε. Μ' αρέσει που με φύτεψε εδώ, είναι τόσο ωραία και γαλήνια! Δεν έχει θορύβους, γιατί οι άνθρωποι της πόλης αποφάσισαν να μη χρησιμοποιούν αυτοκίνητα ή μηχανάκια. Μετακινούνται με τα πόδια ή με ποδήλατα κι άλλα μεταφορικά που δεν μολύνουν το περιβάλλον. Έρχονται τα παιδιά, παίζουν μαζί μου και τις καλοκαιρινές μέρες  ξεκουράζονται στη σκιά μου. Επίσης έχω πολλούς φίλους: την κυρία πολυκατοικία, τον κύριο φεγγάρι, τα υπόλοιπα δέντρα- φίλους μου και τόσους άλλους. Περνάμε πολλές ώρες μαζί, λέμε τα προβλήματα, τις χαρές και τις λύπες μας, συμπαραστεκό-μαστε ο ένας στον άλλον! Χαίρομαι που ζω εδώ κι έρχομαι να ζήσω  εύκολα, για ν' απολαύσω αυτές τις ομορφιές της πόλης!

5. Είμαι μια πολυκατοικία. Με φωνάζουν Χαμογελαστή. Είναι νύχτα. Οι ένοικοι κοιμούνται και έτσι κανείς δε χρησιμοποιεί το ασανσέρ ή τις σκάλες μου. Καθημερινά, στην ησυχία της νύχτας σκέφτομαι τη ζωή μου στην πόλη. Νιώθω πως είμαι μια τυχερή πολυκατοικία, γιατί στα παρτέρια των μπαλκονιών μου έχει πολλά λουλούδια κι αυτό με κάνει ξεχωριστή. Όπου κι αν κοιτάξω, βλέπω δέντρα και λουλούδια που μου χαρίζουν τ' οξυγόνο και τ' άρωμά τους. Χαίρομαι που είμαι χτισμένη σε μια τόσο όμορφη πόλη! Μπορώ ν' απολαύσω τις ομορφιές της φύσης κι απ' τα παράθυρα ή τις μπαλκονόπορτες αισθάνομαι τον καθαρό αέρα. Σε λίγο θα δω τον ήλιο, που θα φωτίσει και θα δώσει χαρά στα διαμερίσματά μου. 
 

6. Γεια σας, με λένε Φωτούλη! Όπως καταλάβατε, είμαι το φεγγάρι που φωτίζει την πόλη. Η ζωή μου εδώ είναι κάπως μελαγχολική, επειδή ζω μόνο το βράδυ που οι περισσότεροι κοιμούνται. Τουλάχιστον, όμως, μ' ευχαριστεί η νυχτερινή ζωή της πόλης, οι νέοι άνθρωποι που βγαίνουν κι απολαμβάνουν τα όμορφα βράδια τους. Βέβαια υπάρχουν κι οι άνθρωποι που τα απολαμβάνουν αλλιώς. Κάθονται στη βεράντα, πίνοντας το κρασί τους, χαίρονται το φως μου, είναι ευτυχισμένοι μαζί μου. Ουπς, ήρθε η ώρα να φύγω! Ξημερώνει...καλά ξυπνητούρια, άνθρωποι της πόλης μου!

7.  Αχ, άλλη μια όμορφη μέρα στην πράσινη πόλη! Το φρέσκο αεράκι που επεξεργαζό-μαστε, εισπνέεται απολαυστικά από τον κόσμο που περπατά μ' έναν καφέ στο χέρι.

Τα χορταράκια δίπλα είναι καταπράσινα, μέλισσες ή πανέμορφες πεταλούδες ξαποσταίνουν πάνω στα λουλούδια. Εγώ  είμαι ένα μεγάλο δέντρο, μια βελανιδιά, που ξυπνάω κάθε φορά που μυρμήγκια και πασχαλίτσες με γαργαλάνε. Ένας κύριος με τ' όνομα Όλαφ κοντοστέκεται κάθε πρωί μπροστά μου. Με χαϊδεύει με ζεστασιά, τρυφερότητα τόση που νιώθω να βγαίνω απ' το χώμα. Φτάνει πια μεσημέρι. Εγώ κι ο γείτονάς μου περιμένουμε να περάσουν από δίπλα μας τα παιδιά, που σχόλασαν απ' το σχολείο, και για λίγο να ξεκουραστούν στη σκιά μας. Κάποιες φορές μας ποτίζουν με τα μπουκάλια που 'χουν μαζί τους κι έπειτα τα πετούν σε κάδους ανακύκλωσης.

Ο κύριος Όλαφ έρχεται συχνά στη σκιά μας, όταν είναι τα παιδιά, και τους λέει ανέκδοτα. Και πριν απομακρυνθεί, μας εύχεται καλό μεσημέρι σαν να ξέρει πως τον ακούμε. Συχνά σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε -εγώ, ο γείτονας μου κι όλα τα δεντράκια- που φυτρώσαμε σ' αυτήν τη πόλη. Αχ, πόσο τους αγαπώ όλους! Ωχ, ξέχασα να σας πω τα ονόματά μας! Εγώ είμαι ο «προστατεύω» κι ο γείτονάς μου ο «περιβάλλον». Καληνύχτα σας!

8 . Δευτέρα, 13 Νοεμβρίου 2018.

Με λένε Ιφιγένεια κι είμαι μια Ιτιά. Ζω μες στον πίνακα πάνω από 50 χρόνια -από τότε που με ζωγράφισε ένας ταλαντούχος ζωγράφος-. Την μέρα που με ζωγράφισε -θυμάμαι- έξω είχε λιακάδα. Ένιωθα όλα τα συναισθήματα του ζωγράφου κι έτσι το αποτέλεσμα του έργου είχε μεγάλη επιτυχία. Κατά κάποιον τρόπο συμπλήρωνα τις ιδέες του κι έμαθα να ζω τη ζωή που με καθοδήγησε ο δημιουργός μου. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι ένας άψογος πίνακας, αλλά ζω τη ζωή μου καθημερινά σαν ένας ζωντανός άνθρωπος. Χαίρομαι, στενοχωριέμαι κι ελπίζω πάντα n αυριανή μέρα να είναι καλύτερη για όλους!

9. Στον πρώτο όροφο κατοικεί ο κύριος Γιάννης κι η κυρία Ειρήνη με τα δυο τους παιδιά. Κάθε πρωί ανοίγουν τα παράθυρά μου κι οι φωνές τους ακούγονται μέχρι την ταράτσα μου. Σ' ένα διαμερισματάκι στον δεύτερο όροφο κάθε απόγευμα βγαίνουν στο μπαλκόνι μου κι απολαμβάνουν τον καφέ τους τα γεροντάκια που ζουν εκεί. Στον τρίτο όροφο, όμως, γίνεται μεγάλος χαμός. Οι ιδιοκτήτες είναι μία οικογένεια φασαριόζικη. Τα παιδιά τους -δύο αγόρια δίδυμα- είναι τα πιο σκανδαλιάρικα που έχω δει ποτέ. Ζωγραφίζουν στους τοίχους μου με μαρκαδόρους και σκαλίζουν τις ξύλινες πόρτες με αιχμηρά αντικείμενα. Προχτές άνοιξαν τις βρύσες του μπάνιου μου και πλημμύρισα. Το καινούριο μου δάπεδο γέμισε νερά. Παρόλα αυτά τα συμπαθώ πολύ! 

10. Γεια σας! Είμαι ένα παιδί που μένει στην πολυκατοικία. στον τρίτο όροφο και με λένε Γιώργο. Στον τρίτο είναι πάρα πολύ όμορφα γιατί είναι ψηλά κι η μητέρα μου έχει όλο το μπαλκόνι διακοσμημένο με λουλούδια και φυτά. Όταν βγαίνω έξω βλέπω ένα πολύ όμορφο τοπίο, αφού όλη η  πόλη  είναι όμορφη και  περιποιημένη. Το τοπίο έξω απ' αυτή είναι μαγευτικό, γιατί βλέπεις παντού πράσινο, μεγάλα δέντρα,  πολλά λουλούδια και φυτά, ψηλά βουνά και πολλά σπίτια με πολύ ωραίους κήπους με φυτά. Όταν βγαίνω να παίξω έξω,  περνάω τέλεια, μια κι έχει ένα καταπληκτικό τοπίο!

11. Γεια σας! Με λένε Ελένη κι είμαι μια τυρόπιτα στο παραδοσιακό φουρνάρικο της πράσινης πόλης. Εδώ πέρα που μένω είναι ωραία, πολύ ωραία. Έχει πολύ πράσινο κι όμορφες πολυκατοικίες. Έχει πολλά μαγαζιά, αλλά υπάρχει κάποιο πρόβλημα: κανείς δε θέλει να με φάει! Όλοι λένε «συγγνώμη, δε μ' αρέσει το τυρί!» Κι εγώ απαντώ: «Δοκίμασε, ανθρωπάκο μου, να δεις πόσο νόστιμο είναι το τυρί μου! ΑΑ ποιότητας!» Άιντε, γεια σας τώρα! Κάποιος μπήκε στο μαγαζί και θέλω να τον κάνω να με αγοράσει, οπωσδήποτε αυτήν τη φορά!

12.  Αν βρισκόμουν μέσα στον πίνακα θα έπαιρνα τη μορφή ενός σύννεφου. Γεια σας, λοιπόν, με λένε Πανοραμίξ. Είμαι ένα μεγάλο σύννεφο και σχεδόν κάθε μέρα μ' αρέσει να βρέχω τους άλλους, για να τους χαλάω τη μέρα. Επίσης μ' αρέσει, όταν κάποιος πετάει χαρταετό, να φυσάω δυνατά και να τον εκφενδονίζω κάπου στα 50 μέτρα. Ο ήλιος προσπαθεί να με ξεφορτωθεί, αλλά δεν θα τα καταφέρει. Όσο και να τους ζεσταίνει, εγώ θα τους παγώνω. Κι ας μη ξεχάσουμε σε λίγο θα έρθει ο Χειμώνας, θα επικρατήσω εγώ, θα φέρω πόνο και δυστυχία στους κατοίκους της πόλης. Αχαχαχαχ (σατανικό γέλιο)!!!

 13.  Γεια σας! Είμαι το φεγγάρι, ο Γελαστούλης. Είναι υπέροχο να βλέπεις την πόλη από ψηλά, τη νύχτα. Το καλύτερο, όμως, είναι να βλέπεις τους ανθρώπους απο το παράθυρο να κοιμούνται, να φυσάει αέρας και τα δέντρα να κινούνται απαλά και με ρυθμό σαν να έχουν τη μουσική μέσα τους. Βέβαια τα παιδάκια, που φωνάζουν μέσα στη νύχτα τη μαμά τους, γιατί φοβούνται, έχουν πολλή πλάκα και μου  φτιάχνουν τη διάθεση. Αυτά για απόψε!  Αλλά μη νομίζεις, κάθε βράδυ το ίδιο γίνεται! Και ποτέ δεν ξέρεις. Καλημέρα, σειρά μου τώρα να κοιμηθώ!

14. Είμαι ένα έφηβο παιδί που μεγαλώνει σε μια μεγαλούπολη. Η πόλη που ζω δεν είναι ψυχρή κι απρόσωπη. Το διαμέρισμα που μεγαλώνω βρίσκεται δίπλα σ' ένα καταπράσινο πάρκο. Εκεί θυμάμαι ότι έπαιζα από μικρά παιδί. Η πόλη μου έχει πολλές δραστηριότητες για παιδιά: πάρκα, γήπεδα, γυμναστήρια, αλλά κυρίως ψηλά δέντρα που 'χουν φυτέψει οι κάτοικοι εδώ και χρόνια. Και που όλοι σεβόμαστε και φροντίζουμε,  γιατί είναι πνεύμονες ζωής. Στην πόλη μου μπορεί οι ρυθμοί ζωής να είναι έντονοι, αλλά οι άνθρωποι δεν χάνουν ποτέ το χαμόγελο και την αισιοδοξία τους! Οι φίλοι μου κι εγώ μπορεί να ζούμε σε πολυκατοικίες, αλλά στον ελεύθερο μας χρόνο βρισκόμαστε στις πλατείες και τα πάρκα, που φροντίζουμε να να διατηρούμε πεντακάθαρα. Η δική μου πόλη δεν είναι μια απλή τσιμεντούπολη! Είναι ένας ζεστός, φιλόξενος τόπος π' αγαπά και σέβεται τη φύση.

15. Γεια σας! Είμαι το χόρτο νούμερο ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες δύο κι ονομάζομαι Πανωραία. Ζω στην πόλη πολλά χρόνια και ξέρω όλους τους κατοίκους και τις δουλειές που κάνουν. Άλλωστε δεν είναι καθόλου δύσκολο να στήνεις αυτί, όταν έχεις έξι εκατοστά ύψος και κανείς δε σε παρατηρεί. Μπορεί να μας ενοχλεί η θερμοκρασία τις ζεστές μέρες, αλλά όταν τις καθημερινές τα μικρά παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο κι ακούμε τα γέλια τους -σε συνδυασμό με τον κηπουρό που μας ποτίζει και μας περιποιείται-, μας φτιάχνουν το κέφι. Βέβαια, ωραία όλα αυτά, αλλά τίποτε δε συγκρίνεται με τη νυχτερινή ώρα της πόλης!  Κόσμος περπατά στους δρόμους, φορώντας τα καλά του ακούς της υπέροχες μουσικές από τα εστιατόρια και βλέπεις τους φανοστάτες να φωτίζουν τις πλατείες και τα πάρκα!

16. Με λένε Χρύσα, είμαι ένα χρυσαφί χρυσάνθεμο και μένω στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας καταπράσινης πολυκατοικίας, δίπλα στην κεντρική πλατεία της πράσινης πόλης. Σήμερα έχει μια πολύ όμορφη μέρα. Μόλις έναν χρόνο πριν μετακομίσαμε από την παλιά πόλη που μέναμε. Ήταν τόσο χάλια η ζωή εκεί! Φασαρία, θόρυβος, σκυθρωποί άνθρωποι, μολυσμένη ατμόσφαιρα. Ούτε ανάσα δεν μπορούσα να πάρω εκεί! Ευτυχώς εγώ με τον κύριο Μπάμπη μετακομίσαμε έγκαιρα μακριά της. Τώρα, στην καινούργια πόλη ο αέρας είναι πεντακάθαρος, χάρη στα δέντρα που υπάρχουν παντού. Είναι πολύ όμορφη! Έχει και πολλά λουλούδια και λαχανικά. Μόνο πράσινο βλέπει γύρω το μάτι σου... πόση ευτυχία, αλήθεια!