«Ήρθες...»

Ήρθες. Κι η ημέρα χλωμή, το κρύο βαρύ

κι οι νύχτες -δίχως εσένα- με σιωπές μοιάζουν. 
Ήρθες. Απλωμένα τα πανιά χάσκουν στο πλοίο. 
Και σαν έρχεσαι, αλλάζουν πολλά. 

Μα... θέλω ν' αλλάξουν όλα! 

Κι η φύση αλλάζει και τα πουλιά στα κλαδιά πιάνουν δουλειά, σφόδρα να κελαηδήσουν.
Και τα πορτοπαράθυρα ορθάνοιχτα αφέθηκαν. 
Κι άνθη σκορπίζουν ευτυχή την ευωδιά τους. Τόση χαρά νιώθω πια... πως δεν αντέχεται!
Στα τόσ' ανοιχτά παράθυρα, η φύση

-σκουπίζοντας μ' αγένεια τα πασούμια της-
ορμά φουριόζικα στ' εσώτερα της 

κάμαρης του ιδιωτικού μας βίου.

Και η  θάλασσα χλωμή απομένει.

Και λυσσαλέα αναμένει τη διάρρηξη!
Τα αφρόψαρα -δειλά και σαλεμένα-
γυρεύουν ψίχουλα της ελεημοσύνης σου.

Και είναι πολύ το κρύο. Μα, πιότερο 

πάγος γίνεται το κρύο της ψυχής μου.
Κι άλλοι αμέριμνα κοιτάζουνε. 

Κάτωχροι στη συνειδητοποίηση 

πως πια η άφιξη έχει παρέλθει. 

Ανεπιστρεπτί! Δεν ξέρουνε 

στήριξη πώς γίνεται να δώσουν.

Και το πλοιάριο σημαίνει απομάκρυνση. 

Με απλωμένα τα πανιά, τις άγκυρες δεμένες 

κι εσένα στο κατάστρωμα.
Ήρθες. Στη νυφική την κάμαρα 

παρόν δεν έχεις δώσει.
Κι όλα τελειώνουν άδοξα. 

Εσχόλασεν ο γάμος!