«A la maniere de surrealisme...»

Όνειρο ξέπλεκο στο φως
η θερινή ραστώνη
ανέμελης περπατησιάς,
βουβή μαδάει
τα πετροκέρασα του πάθους

Γυναίκειο όραμα σε θλιβερή βιασύνη
τρυγά συθέμελα το άγγιγμα τ’ ανέμου,
θρηνεί αλύπητα τη μοναξιά της φύσης
κι έπειτα απομακρύνεται στο βάθος της ερήμου.
Ζητά γαλήνη στη σιωπή, βυθίζεται στο χάος.
Αίφνης αισθάνεται ξανά τον δόλο της σαγήνης,
ορθώνεται και ξαστοχά το ήθος, το ποιόν της,
παλινωδεί επικίνδυνα στην όποια αυταπάτη.
Ευθέως νιώθει μια βολή, διαλύεται ολούθε
κι έτσι απλά μένει τυφλή στο πλάνεμα του πάθους.