«Απώλεια...»

Άνθρωποι φυλαγμένοι στην άκρη

της ψυχής, ευλαβικά λησμονημένοι.

Άνθρωποι, που μ' εισιτήριο

τον πόνο αγγίξαν τον χαμό.

Τους νιώθει πεθαμένους η πλάνη του

μυαλού, θαρρούμε τους ξεχάσαμε.

Μα ο πόνος δεν πετιέται, δεν ξεχνιέται, 

ούτε καταχωνιάζεται. 

Φωλιάζει στη ψυχή και τρέφεται. 

Ανθίζει, θεριεύει, γιγαντώνεται,      

γίνεται αερικό και δόνηση, 

πεισματικά γυρεύοντας

τη ζήση να ριμάξει.

Οι Συνθήκες, η Ανάγκη, η Ζωή,

μπορεί κι η Επιβίωση.

«Επιβάλανε να τους ξεχάσουμε!»

Ακούγεσαι μονότονα. Τόσο μονότονα,

που ούτ' εσένα πια δεν πείθει η φωνή.

Οι συνθήκες, υπαίτιες της λήθης του

μυαλού. Μα η ψυχή αλλιώς τα ταίριαξε.

Ξάφνου σύννεφο θολό χαζεύει,

νωχελικά διαβαίνει πλάι σου.

Εκείνοι σου χαμογελούν,

καρφώνουνε το βλέμμα σου,

αιχμάλωτα κρατούν τα μάτια

στ’ άγγιγμά τους.

Πάλι απομακρύνονται με μια βιασύνη ξέχωρη.

Όχι, μη φύγετε!                              

Δε θέλω, δεν μπορώ. Αδυνατώ να

μένετε  στ' Αχέροντα το βάθος.                

Κι εγώ μένω μονάχα με τη Δήλωση: 

«Αρνούμαι. Σιωπή. ΤΕΛΟΣ!»   (Ζ.Μ.)