Και τότε ο νους φωνάζει πιότερο απ' όσο αντέχω ν' ακούσω. Μπερδεύω τα λόγια με τις σκέψεις, επιχειρώντας την οχλοβοή να μεταφράσω. Ανούσια κι αναποτελεσματική απόπειρα!
Πώς να εξηγήσω τους δυνατούς ψιθύρους,
που άκομψα κι άγαρμπα μου τραγουδώ;
Η πιθανότητα μιας διασάλευσης μ' ανησυχεί.
Με τους δαίμονές μου παλεύω, μου χαϊδεύουν
τ' αυτιά, γρίφους μου ψιθυρίζουν.
Περίεργοι αριθμοί, ακανόνιστες μορφές χορεύοντας με θολώνουν. Φορές, φορές φοβάμαι.
Το κρανίο σε τοίχους ρυθμικά εφαρμόζω.
Κι άλλες στιγμές με υπνωτίζουν.
Χάνομαι μαζί τους.
Απορώ κι εξίσταμαι για τα κρυμμένα.
Δε γνωρίζω, αν θέλω να λύσω τους γρίφους. Εντοπίζουν τα σημεία ελέγχου μου.
Με κάνουν να λυγίζω. Ταράσσω τον νου, ψάχνοντας καταφύγιο απ' τις σκέψεις μου.
Ώσπου φτάνει ασθμαίνοντας το χάραμα.
Λάθη, μόνο λάθη! Σηκώνομαι
και πάλι λάθη διαπράττω.
«Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», το οικείο ρητό ανασύρω απ' του μυαλού τη λήθη.
Αλήθεια, τι έχω πάθει; Πες μου εσύ!
Κατρακυλώ κι όπου έστω το ίχνος σου εντοπίζω. Γιατί πιστεύω πως ίσως μπορεί κάτι ν' αλλάξει; Όπου ανοίγονται πληγές, νέα ζωή πια δεν υπάρχει. Ούτε σπιθαμή για έρωτες και «λέλουδα». Κάποτε πρόσφερες μια ζεστασιά που απέλπιδα αναζητούσα. Φεύγοντας κιόλας, μου δίδαξες πώς πρέπει πάντα να παλεύω: μοναχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου