Θρηνώντας φτερωτούς Θεούς...

Μούσα ολόλευκη  της ψυχής 

και βαθυστόχαστη  του νου μούσα,

δώστε δύναμη 

τον δρόμο 

της εκούσιας μοναξιάς

και μιας «ανείπωτης» 

αποξένωσης 

να διαβώ.

Να βουτήξω στα αστέρια του νου, 

ν' αναδυθώ απ' τη θάλασσα της λήθης,

ν' αντικρίσω 

κι εγώ το φως του ήλιου.

Του κρατερού, αιωνίου συμμάχου της χαράς.
Ολόλευκες νεφέλες, ανυψώστε με στα ουράνια.

Η φυσική μου ύπαρξη εκ του μακρόθεν 

ν' ατενίσει τον μάταιο της Ζήσης κόσμο. 

Τον μικροπρεπή κι απομονωμένο, 

που μέσα του κρύβομαι το Δειλινό,

αναζητώντας κομμάτια εαυτών, 

που σκορπισμένα χάσκουν ολούθε.

Δέντρα στιβαρά, που με ρίζες 

τα νερά της Γης ελέγχετε, 

κουβαλήστε στους κραταιούς σας ώμους 

τη μοναξιά, που αιωνίως με βασανίζει.

Αγέρα δροσερέ κι ανέγγιχτε, πρόσφερέ μου 

πίσω την πνοή τ' ανθρώπου που πληγώθηκε ερωτευόμενος. Πέτρα γρανίτη -που σ' αποκαλώ καρδιά- ζωντάνεψε, νιώσε ξανά, 

αγκάλιασε όλα μου τ' αισθήματα. 

Μη φοβάσαι ακόμη κι αν έτοιμος δεν είσαι.

Στον «λάκκο» των αισθημάτων 

ας πέσεις και -στην ανάγκη- ας σκοτωθείς. 

Να βρεις ξανά τον πρότερό σου εαυτό, 

που τόσο ποθείς και στέργεις. 

Νεκρός, χαμένος στα εδάφη της Αγάπης.

(Πολ.Ν)