Απρόσμενος περίπατος...

Σήμερα, όλοι ζήσαμε μια υπέροχη έκπληξη. Στη δουλειά, το αφεντικό ανακοίνωσε -με τη δέουσα επισημότητα- πως τη συγκεκριμένη ημέρα δε θα δουλεύαμε... αντιθέτως, θα πηγαίναμε εκδρομούλα, στην επαρχία. Στο οικογενειακό αγροτόσπιτο. Ίσως έτσι ξεφεύγαμε, 

-έστω για λίγο- από τη μιζέρια της καθημερινότητας. Ήταν λυτρωτικό, σωτήριο, μοναδικό. Ίσως και θαυματουργό θα έλεγα! Σίγουρα καλύτερο απ' το να δακτυλογραφείς σ’ ένα κλειστοφοβικό γραφείο -όλη μέρα- ή να καθοδηγείς τηλεφωνικά ενοχλητικούς πελάτες. 

Ο καιρός μοιάζει κάπως άστατος. Ένα ψυχρό αεράκι σιγοφυσά. Ήλιος -με δόντια- ανατέλλει παρακείθε δειλά. Φόρεσα ένα καπέλο κι ένα ελαφρύ κασκόλ...για προστασία. Καθίσαμε πλάι πλάι, όλοι οι υπάλληλοι παρέα. Θα χαλαρώναμε στην ευρύχωρη αυλή του. Η θέα απέναντι δε μοιάζει καθόλου ενδιαφέρουσα! Μια γκρίζα, μουντή οροσειρά που θυμίζει την άχαρη ρουτίνα μου: δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. Κούραση στη δουλειά, κούραση και στο σπίτι. Κι ο λόγος; Ποιο το νόημα; Πού θα φτάσει η κατάσταση; Από την άλλη, ο ήλιος φωτίζει συνεχώς -αδιάλειπτα, κάπως σαν καθήκον ή ολίγον καταναγκασμός- τον καθάριο, γκριζογάλαζο ουρανό. Το χρυσαφένιο χωράφι, απέναντι, χάσκει αμέριμνο. Ίσως, έχουν όλα μιαν αιτία... Μια Αρχή κι ένα Τέλος, σε τούτον τον άθλιο κόσμο. Ίσως, με λίγη αισιοδοξία κι υπομονή, καταφέρω κάποτε να δω ετούτον τον κόσμο με άλλο μάτι. Ίσως! 

Ένα ίσως μοιάζει κάπως η σωτηρία μας...

 

Η Θέα...

Άλλη μία μέρα ίδια...μια μέρα όμοια με τόσες προηγούμενες.  Καθημερινά ακολουθώ την ίδια τελετουργία: πηγαίνω σ’ ένα ίσκιωμα, αντίκρυ σ' ένα ύψωμα. Έχει μοναδικά υπέροχη θέα. Καθημερινά, σχεδόν, ατενίζω ένα τοπίο σεληνιακό. Δεν είμαι μόνος. Πλάι μου στέκουν κι άλλοι. Άτομα που γοητεύονται εξίσου απ' το -παράξενα- φανταστικό τοπίο. Δεν γνωρίζω κανέναν, σε προσωπικό επίπεδο.Τους ξέρω μόνο εξ όψεως. Ωστόσο, υπάρχει μια σιωπηλή κατανόηση μεταξύ μας. Μια ανεπαίσθητη επαφή που την εκτιμώ αρκούντως. Για να μην προκύψουν διαξιφισμοί ή έριδες, κατέχουμε τη δική του θέση ο καθένας. Προσωπικά, παίρνω θέση πάντα στην πρώτη γραμμή. Στέκομαι ή κάθομαι μπροστά, λιγάκι προς τα δεξιά. Καθημερινά, μόλις φτάσουμε, ακολουθεί ο καθένας την προσωπική του πορεία. Ολοκληρώνει τον δικό του στόχο, χωρίς να κομπάζει γι' αυτόν, να κρύβεται ή να μεμψιμειρεί. Δε δικαιολογείται για τίποτε! Δε χρειάζεται, άλλωστε. Προσωπικά, συνοδεύομαι πάντα από εξοπλισμό άνεσης: ένα σπιτικό μαξιλάρι, που διευκολύνει τις περιηγήσεις μου. Το τοποθετώ κι αρχίζω το ταξίδι. Χάνομαι στο πανέμορφο τοπίο. Δεν ξέρω ακριβώς, γιατί το βρίσκω ακαταμάχητο. Κάποιοι θα έβλεπαν έναν ακάλυπτο χώρο, με γυμνά βουνά γύρω του. Η γύμνια ετούτη κατέχει μια ξέχωρη θέση στην ψυχή μου. Μου ασκεί απαράμιλλη γοητεία. Το τοπίο προσφέρει γαλήνη. Αυτό το καθιστά σχεδόν μοναδικό. Με βοηθά να ησυχάζω, να κοιτάζω μέσα μου, ν' αναρωτιέμαι  για διάφορα. Να διερευνώ άλλα τόσα: σχέδια, στόχους, όνειρα, προβλήματα κι ανησυχίες μου.  Προχωρώ σε ενδοσκόπηση, ανατέμνω τα λάθη της ζωής. Για ποια μετανιώνω, ποια υφίστανται επίμονα μέσα μου ακόμη, ποια είναι τόσο μικρά που τα προσπερνά ο καθένας. Άλλα παραμένουν στην άκρη του μυαλού και δε μου επιτρέπουν να κοιμηθώ τη νύχτα. Ωστόσο, η ερώτηση, που με συλλαμβάνω κρυφά να θέτω, είναι ο αληθινός σκοπός της ζωής. Γιατί, εν γένει, δημιουργήθηκα; Ξανά και ξανά. Βασανιστικώς επανειλημμένα. Κάποιες φορές φτάνω την απάντηση ή στέκομαι δίπλα της. Κάποιες άλλες βρίσκομαι μακρύτερα από ποτέ. Ζω σ’ αυτήν τη γη πολλά χρόνια. Ακόμη νιώθω πως δεν έχω καταφέρει να εκπληρώσω όλες μου τις δυνατότητες. Η επιβλητικότητα του τοπίου μου επιβάλλει να ρωτήσω: πώς  μπορώ να γίνω όμορφος σαν κι αυτό; Να προσφέρω τόση γαλήνη, όπως αυτό;  Και... όχι! Για εμένα ετούτο το τοπίο δεν είναι απλά ένα τοπίο. Είναι πολλά παραπάνω... είναι όσα έχω, όσα αναζητώ σε μια αέναη πορεία επιβίωσης του είδους.