Πέντε χρόνια αφότου μετακομίσαμε από την επαρχία -την πόλη της Καβάλας- στον Διόνυσο της Αττικής. Παντρεμένη με έναν άντρα που αγάπησα πολύ -σχεδόν με δουλοπρέπεια-! Έναν άντρα που ακολούθησα σε τόπο ξένο -παρά τις όποιες αντιρρήσεις μου-, για να τον στηρίξω, ολόψυχα, με όλες μου τις δυνάμεις στην καριέρα του ως σκηνοθέτη. Η σχέση μας εξ αρχής προβληματική! Για εμένα, για εκείνον, κυρίως για την ψυχο-σύνθεσή μου. Μου έδειχνε καθημερινά πόσο περιττή ήμουν, πόσο τον ενοχλούσα στα μεγαλεπήβολα σχέδια του. Μου δήλωνε συστηματικώς και μεγαλοφώνως -κυρίως κατά την παρουσία τρίτων- πόσο «άχρηστη» είχα αποδειχθεί! Τον ενοχλούσε βαθύτατα, όπως δήλωνε, που αδυνούσα να μείνω έγκυος, για να διαιωνίσω το «πολύτιμο» γονιδίωμά του. Του «κόστιζε» πολύ, μολονότι προσπαθούσα να τον πείσω για το αντίθετο.
Μαλώναμε συχνά, για το παραμικρό. Αν κι η πραγματική αιτία φάνταζε άγνωστη. Στο σπίτι καθημερινά κάναμε -ή ορθότερα έκανα- όνειρα: για αγάπη, τρυφερότητα, στοργή! Όνειρα για τα οποία εκείνος, εν τέλει, έμοιαζε να αδιαφορεί ολοκληρωτικά. Ένιωθα απόλυτα τη μοναξιά μου! Κάθε φορά που ζητούσα να μιλήσουμε, εκείνος απλά ξεφύλλιζε εφημερίδες ή μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιο σημαίνον πρόσωπο, πολύτιμο για την ανάδειξη του «πολύπλευρου ταλέντου» του, όπως χαρακτηριστικά σχολίαζε.
Με απογοήτευε καθημερινά: με υποτιμητικά σχόλια, γελοία υπονοούμενα, προσβολές για «ανικανότητα» και πληθώρα ποικίλων ανυπόστατων χαρακτηρισμών. Ωστόσο προσπαθούσα. Προσπαθούσα να τον γνωρίσω, να τον καταλάβω, να τον στηρίξω, να του προσφέρω όσα φαινόταν να έχει ανάγκη. Έκανα τα αδύνατα δυνατά να τον φέρω και πάλι κοντά μου -όσο ήταν εφικτό ή όσο άφηνε περιθώριο το υπερτροφικό «εγώ» του-.
Αποφάσισα να επισκεφτώ μέχρι και ψυχολόγο, για να «μας» βοηθήσει. Ένα «μας» που υπήρχε μόνο στη δική μου φαντασία, όπως αποδείχτηκε. Αυτός με συμβούλεψε να βρω τρόπους να σκέφτομαι θετικά και να γίνω πρακτικότερη.
Εν τω μεταξύ ο χρόνος κυλούσε αδυσώ-πητα, γκρεμίζοντας τα όνειρα και κάθε γέφυρα σύνδεσης ανάμεσά μας. Η κατάσταση μου χειροτέρευε διαρκώς. Το αποτέλεσμα; Να σκέφτομαι ότι δεν είχα πια λόγο να ζω ή να υπάρχω καν. Πόση κατρακύλα, αλήθεια! Κάποιο πρωινό -μετά από έναν μεγάλο καυγά μας- έχασα παντελώς τον έλεγχο! Κατάπια όλα τα αντικαταθλιπτικά που βρήκα στο μπάνιο, θέλοντας να δώσω επιτέλους ένα τέλος!
Έπειτα από μια βδομάδα νοσηλείας στο νοσοκομείο, συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος αυτός δεν άξιζε να υπάρχει στη ζωή μου. Κι αποχώρησα ηττημένη!
Ωστόσο αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία ακόμη στην ψυχή μου. Πάλεψα για μήνες να την ισορροπήσω κι έπειτα για χρόνια, να υιοθετήσω ένα παιδί. Εφτά χρόνια, εφτά έτη δικαστικών αγώνων κι υπαρξιακής αγωνίας, για να υποδεχτώ τον άγγελό μου!
Έτσι μπήκε στη ζωή μου ένα γλυκύτατο πλάσμα, χαρίζοντάς της νόημα κι ουσία. Κι αυτή γέμισε αγάπη, τρυφερές στιγμές, αλλά και μπόλικη ευθύνη. Τώρα πια ζούμε τρισευτυχισμένες μαζί, στο ίδιο σπίτι που δυστυχούσα με εκείνον.
Και όλως παραδόξως: λατρεύει να παριστάνει τον κλόουν, σέρνοντας σε όλο το σπίτι θορυβωδώς τα τεράστια, μαύρα μοκασίνια του. Αυτά που εκείνος ξέχασε, φεύγοντας βιαστικά, μια νύχτα πριν επιστρέψω από τη νοσηλεία. Ένας μικρός «κλόουν» στη θέση ενός «μεγάλου», που αποχώρησε αθόρυβα, χωρίς ίχνος ντροπής!
