Αν υπήρχε στ' αλήθεια ένας μαγικός τρόπος να ταξιδεύσω κάπου, θα πήγαινα σ' έναν απομονωμένο παράδεισο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Θα ταξίδευα σε πρασινογάλαζες παραλίες, με τ' απόκρημνα βράχια και τους φιλικούς ανθρώπους. Θα έπαιρνα μαζί και μια αιθέρια ύπαρξη. Τη μαμά μου μιας κι είναι αγαπημένη φίλη. Μαζί της θα ταξίδευα στο μαγικό νησί. Θα ζούσαμε σ' ένα ξύλινο σπιτάκι πλάι στην παραλία. Εκεί οι παραλίες από λεπτή, λευκή άμμο θα ζέσταιναν το κορμί και την ψυχή μας. Τα γαλάζια τους νερά -αντανακλώντας το φως του ήλιου- θα θάμπωναν πότε πότε το γαληνεμένο πια βλέμμα. Πιο πέρα εξωτικά φυτά με ζωηρά χρώματα κι αρώματα πρωτόγνωρα. Ένας αέρας τόσο καθαρός που μόνο το άρωμα των λουλουδιών θα νιώθαμε να διαπερνά τα ρουθούνια μας. Τα πουλιά θα κελαηδούσαν μελωδίες γλυκές, πλούσιες σε θέρμη και διάχυτη ευτυχία. Μια ατμόσφαιρα, γεμάτη αρμονία και γαλήνη. Αυτή θα πρόσφερε τη δυνατότητα ν' ανακαλύψουμε πράγματα που επιμελώς μένουν κρυμμένα στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο. Άγριους καταρράχτες, ήρεμες, διαυγείς λίμνες και πυκνόφυτα δάση με οργιώδη βλάστηση. Ζώα -οικεία κι ανοίκεια- φιλικά και παιχνιδιάρικα θα μας περιτριγύριζαν σε μια ομαλή φυσική συνύπαρξη με τον ανθρώπινο παράγοντα. Λίγο πριν το βράδυ θ' απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα. Θα χαλαρώναμε πλάι στον ήχο των κυμάτων. Δε θα χρειαζόμαστε πια τα κινητά. Αυτό που θα ζούσαμε θα σκηνοθετούσε τη δική μας ταινία περιπέτειας. Εκεί δε θα μας ανησυχούσε διόλου η εμφάνιση. Πώς θα φαινόμαστε ή πώς θα μοιάζουμε. Επειδή εκεί ανασφάλειες δε θα υπήρχαν! Θα ζούσαμε χαρούμενα κι ελεύθερα.
Αυτός είν' ο τέλειος προορισμός! Για να ξεφύγουμε απ' την πεζή, ρηχή καθημερινότητα, να συνομιλήσουμε με το είναι μας, να σκύψουμε στα ενδόμυχα. Κι έτσι απλά ν' ανανεώσουμε σώμα και πνεύμα, να γεφυρώσουμε την ψυχή με τη συνείδησή μας. Μικρή, πτωχή Ελλάδα, συγχώρησέ μας για την προδοσία! (Π.Η.)
