0 χρόνος πέρασε πιο γρήγορα απ' όσο υπολόγιζε ο Στέφανος. Καθώς η καταιγίδα δυνάμωνε, έτρεχε κόντρα στον άνεμο, για να προλάβει το τρένο. Δυστυχώς, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Έχασε το τελευταίο.
Απογοητευμένος, μουσκεμένος πλέον, τριγυρνούσε στο Λονδίνο. Έψαχνε ένα μέρος, να περάσει το βράδυ του. Με σκυμμένο το κεφάλι, αγνοούσε όλους τους ανθρώπους που μανιωδώς προσπαθούσαν να κρατήσουν τις ομπρέλες τους. Εκτός από μία. Κοπέλα διαφορετικά όμορφη, ιδιαιτέρως εμφανίσιμη.
Μόλις την αντίκρισε, μαγεύτηκε. Έτρεξε να βοηθήσει, αδιαφορώντας παντελώς για τον αέρα και τη βροχή! Αφού σταθεροποίησε την ομπρέλα της, συστήθηκαν και -έπειτα από τα εκατοντάδες «ευχαριστώ» της Μυρσίνης- προχώρησαν στη βροχή, κάτω απ' την κοινή ομπρέλα.
Δυστυχώς, η τύχη της Μυρσίνης εκείνο το βράδυ ήταν ίδια με του Στέφανου. Δεν είχε κι αυτή που να μείνει. Μετά από εντατικό ψάξιμο, κατάλαβαν ότι θα περνούσαν το βράδυ τους σ' ένα παγκάκι, αφού όλα τα πανδοχεία ήταν γεμάτα.
Ένα από τα πολλά πανδοχεία που επισκέφτηκαν, έδωσε μια ξεχασμένη ομπρέλα στον Στέφανο. Κατέληξαν έτσι κάτω από αυτήν, δίπλα, δίπλα σ' ένα παγκάκι. Ευτυχώς είχε ένα πελώριο δέντρο που σταματούσε ελαφρώς τη βροχή.
Συζητώντας επί ώρες και γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον, πέρασαν το βράδυ τους. Ήρθε το ξημέρωμα κι ο καθένας έπρεπε να πάρει το δικό του δρόμο. Γύρισαν πίσω στο σταθμό και, αφού πήραν διαφορετικά τρένα, οι δρόμοι τους χώρισαν.
Λίγο καιρό αργότερα, αναπολώντας εκείνη την ιδιαίτερη νύχτα, κι οι δύο αναρωτιούνταν τι θα γινόταν, αν το συγκεκριμένο ξημέρωμα δε χώριζαν οι δρόμοι τους.
Αλήθεια, η δική σας γνώμη ποια είναι;
Δώστε ένα άλλο τέλος στην ιστορία μας!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου