«Να σ' εμπιστευτώ;»

Πες μου, γιατί να σ' εμπιστευτώ, αφού μόνη  να ζήσω μπορώ; 

Μέρες που ζητώ να εκφραστώ, μες στον καθρέφτη ψάχνω να 

με βρω...

μα αδυνατώ. Νιώθω πως απ' το σώμα μου λείπω καιρό.

Και απορώ: νομίζεις πως στ' αλήθεια βρίσκομαι εδώ; 

Κι αναρωτιέμαι: άραγε έμοιαζα πάντοτε στο κτήνος αυτό; Κοίταξε τα μάτια μου! 

Από πότε, άραγε, θυμάσαι ετούτο το κενό; 

Εντόπισες στο σώμα μου πέρασμα ψυχής 

και στα σαγόνια μου βρέθηκε έξοδος να βγεις.    Ήταν στενωπός, μα έμοιαζες άτρωτος.

Μ' άγγιξες και τσάκισες το 'να μου φτερό, 

τώρα δίχως άλλο μένεις μοναχός.

Έπειτα πίσω γυρνάς, λες σ' αγαπώ 

και ζητάς ξανά να κρεμαστώ. 

Σήμερα τ' ομολογώ: όσα διακήρυττες καιρό, 

στο εξής μου προκαλούν εμετό!
Ό,τι θεωρούσα σταθερό, τώρα φαίνεται λειψό,

οπότε φύγε μακριά, διόλου δε σ' ευχαριστώ!

Μου υπέδειξες ποιο είναι το σωστό. 

Κι εγώ επέλεξα να σε αγνοώ.

Δες το λιγάκι κάπως ρεαλιστικά: 

πώς εμπιστεύεσαι αυτόν που σε πατά; (Π.Α.)