7ο Δείγμα Γραφής: «ΤΑΝΓΚΟ»

Να 'μαι! Άλλη μια μέρα ξεκινά. Μόνη, πάλι μόνη! Εγώ και το άδειο δωμάτιο. Χορεύω μόνη. Ξεφυσάω. Απεμπολώ κάθε  βάρος: τις σκέψεις, τα λάθη, τις σκοτούρες, τις έννοιες μου. Κυρίως τη μελαγχολία έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου. Θέλω να βρουν τη διέξοδό τους στον κόσμο! Έτοιμη για ό,τι φέρει η νέα μέρα! Βγαίνω. Να πάρω λίγο αέρα! Βρίσκω τον εαυτό μου να περπατά στα ίδια, συνηθισμένα, τόσο διακριτά μονότονα δρομάκια. Χωρίς να καταλάβω πότε, φτάνω σ’ εκείνη την παλιά, μεγάλη γέφυρα. Γύρω-γύρω δέντρα σχεδόν ανυπολόγιστου ύψους. Ορισμένα έχουν κιόλας στολιστεί με κάποιο είδος ανθών, παστέλ χρώματος -«Κρανιά της Φλώρινας», έτσι νομίζω λέγονται- . Κάτω απ’ τη γέφυρα ακούγεται το χαλαρό βουητό του νερού. Ρέει απαλά, γάργαρα, μαγικά, σχεδόν υπερκόσμια. Με αφήνω ελεύθερο. Να απολαύσω μακάρια την ουράνια μοναξιά. Σε λίγο αρχίζει ένα απαλό, αιθέριο αεράκι.Νιώθω ν' ανακατεύει τα μαλλιά, να χτυπά στο χάλκινο σώμα ανελέητα, να φλερτάρει πιεστικά τ’ ακάλυπτα χέρια μου. Μια γλυκιά -σχεδόν αναζωογονητική- ανατριχίλα διαπερνά το κορμί. Τα φύλλα των δέντρων κουνιούνται ρυθμικά στο άγγιγμα του ανέμου, προκαλώντας υπόκοφους θορύβους. Τα νερά της λίμνης ρέουν ορμητικά, αδιάκοπα, όλο και δυνατότερα. Ακούγεται ένα ρυθμικό τιτίβισμα, ένα βουητό που διαρκώς αυξάνει. Όλα  μαζί συνθέτουν μια απαράμιλλη συγχορδία! Δονούνται αρμονικά σε έναν ρυθμό, τόσο απαλό, συνάμα και τόσο άγριο. Αν δεν προσέξεις, εύκολα χάνεσαι μέσα του!  Ξαφνικά ξεχνώ τα πάντα γύρω. Τα πόδια αρχίζουν να κουνιούνται, τα βήματα πηγαίνουν μόνα τους -σα μια απόκοσμη συμπαντική δύναμη να τα οδηγεί- το μυαλό μοιάζει να ‘χει μουδιάσει. Απλά χορεύω! Μόνη, κάπου εκεί έξω, απορροφημένη από τον ρυθμό της φύσης. Μα, δεν είμαι πια μόνη! Κάποιος μου αγγίζει ελαφρά την πλάτη, στέκει αθόρυβα δίπλα κι απρόσμενα ενώνεται μαζί μου. Μοιάζει να ακούγονται νότες μόνο. Η φυσική μουσική του έρωτα ηχεί στα αυτιά μελωδικά. Συνεχίζουμε τον χορό. Στροβιλιζόμαστε ελεύθερα, σαν αιωρούμενα φύλλα πλατάνου, σα δυο μικρά παιδιά που παίζουν ανέμελα. Μα στιγμιαία ερωτευμένοι, σ' έναν έρωτα, που φαντάζει επικίνδυνος. Δεν ξέρω, δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ ακόμη πού θα καταλήξει όλο αυτό. Δεν με νοιάζει κιόλας. Απλά θέλω να το ζήσω, να το νιώσω, να το αισθανθώ. Ως τα τρίσβαθα της ψυχής. Κάθε φάση του έρωτα του, κάθε φιλί, ό,τι μου προσφέρει, ό,τι του ανταποδίδω, κάθε άγγιγμα στα κορμιά μας  Κινούμαστε -άγουρα μα αρμονικά- μεταξύ των πέπλων του έρωτα και του Τανγκό. Σύνθετα κι απροσδιόριστα και τα δύο. Αλήθεια είναι ποτέ δυνατόν να νιώσεις τέτοιον έρωτα για κάποιον που γνωρίζεις ελάχιστα; Έρωτα για έναν ξένο; Η απάντηση αναπόδραστη: ναι. Στα μάτια και τον νου δεν προβάλλει ξένος, στα δικά μου μάτια είναι το άλλο μισό. Ο ιδανικός μου έρωτας. Τώρα ξέρω πως δεν θα ξυπνήσω άλλη μια μέρα μόνη.Δε θα ξυπνήσω ποτέ πια μόνη. Θα βρίσκεται αυτός κοντά, -δίπλα και πλάι μου- ένας ξένος που χόρεψε μια βροχερή βραδιά αγκαλιά με τη λογική και τη ψυχή  μου. Θα υπάρχει στη ζωή, στον κόσμο, στο είναι μου όλο. Εκεί, να χορεύει αδιάκοπα, αέναα το Τανγκό του Έρωτα μαζί μου. Ως το τέλος της ζωής μας. «Ευτυχία», μια λέξη πολύτιμα μοναδική!