«Σιωπή κι απόγνωση...»

Χώμα σκληρό 

κι αίμα τραχύ,  

απρόσμενα, άτακτα χαράσσουν μια πορεία.
Δάφνες θαμμένων τύψεων τονίζουν τα σημεία.
Αισχύνη περιλούζομαι.
 

Αγναντεύω τον κακοτράχαλο, τη δύσβατη 

πορεία π' όρισε μια μοίρα-φωτιά. 
Κοινός και άτεγκτος. 

Θρασύς και δύσβατος. 
Μοναχική η πορεία. 
Αναπόδραστη κι ανεπιθύμητη. 
Θρήνου ταξίδι η δική σου μοίρα. 
Λόγος απροσδιόριστος η τελική αιτία. 
Η αίσθηση δικαίου απωλέσθη άνανδρα.
Νομοτέλεια κάποιοι το βαφτίσανε. 
Δεν πρόλαβες, λέω εγώ, 
γλυκιά χαρά των ύστατων σου χρόνων 
ν' απολαύσεις. Ήθελες, μα δε σ' άφησαν. 
Θαρρείς κι οι δίκαιοι προτεραιότητα 
στη διαλογή κερδίζουν. 
Δεν έπρεπε, δεν ήθελες, δεν μπόρεσα. 
Ποιος κάφρων Βασιλεύς καθόρισε 

μιαν τέτοια αδικία; 

Σιωπή κι απόγνωση...

Η Σέριφος...

1η Μελοποίηση...

2η Μελοποίηση...

Κι είναι πρωί σαν Κυριακή 
Κι όλο κοιτώ το αύριο 
Διώχνω το χθες ως την αυγή 
Κι έπειτα νιώθω κάμπριο.

Ναι, η ζωή είναι πικρή 
δε θυσιάζει τ' όνειρο. 
Και μένω πίσω σκεπτική 
να ξεφυλλίζω Όμηρο.

Κοίτα, πιες τη γλύκα της ζωής, είπες,  
σαν το νερό στην έρημο 
στήσε το παραγάδι της, τόνισες,
δίχως το φως στη Σέριφο.