«Ταξίδι φαντασίας!»

Η Δήμητρα υπήρξε από τις ομορφότερες πριγκίπισσες του 16ου αιώνα. Πατέρας της ο Μέγας Βασιλέας, ονόματι Φραντχόφεν Κωνσταντίνος. Προς τιμήν του τόσο το βασίλειο όσο κι η πόλη που κατοικούσε, ονομαζόταν Φραντχόφεν. Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα εκτεινόταν ένα ακόμη Βασίλειο, πνιγμένο στο Σκότος και τη Θλίψη. Όλοι το γνώριζαν ως Αλκουαδόρε και βασιλιάς του ήταν ο Εδουάρδος ο Β', μόλις 23 ετών. 

Τα δύο βασίλεια δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις, διότι ο βασιλιάς Εδουάρδος είχε προσπαθήσει στο παρελθόν ν' απαγάγει την πριγκίπισσα Δήμητρα, καθώς ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της. Και να πως έγινε: μια μέρα που ο βασιλιάς Κωνσταντίνος έφυγε με τον στόλο του σ' ένα μακρινό ταξίδι, ο Εδουάρδος άδραξε την ευκαιρία να την αρπάξει. Κατάφεραν γρήγορα να φτάσουν στο κάστρο του, αλλά εκεί -από τη ζήλεια και τον φόβο του μη την χάσει- την κράτησε κλεισμένη σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο, ένα δωμάτιο από όπου κανείς δε θα μπορούσε να τη δει ή να την ακούσει. Με την επιστροφή του βασιλιά, όλο το Βασίλειο πληροφορήθηκε τη Μέγιστη Προσβολή! Τα μαύρα μαντάτα θόλωσαν τον νου του άρχοντα κι όρμησε έξαλλος, έτοιμος για εκδίκηση πίσω τους. Δεν καθυστέρησε ούτε λεπτό! Ξεκίνησε πάνοπλος τον δύσκολο δρόμο για το θλιβερό κάστρο του εχθρού, στο Αλκουαδόρε. Γνώριζε πολύ καλά, τόσο εκείνος όσο κι ο στόλος του, πώς η πορεία τους θα ήταν εξαιρετικά δυσμενής, αφού η γρηγορότερη διαδρομή τους οδηγούσε μέσω της αφιλόξενης θάλασσας. Ο καιρός, επίσης, όχι μόνο δεν προμηνυόταν ευνοϊκός, καθώς βρισκόταν στην καρδιά του χειμώνα, αλλά δινόταν και προβλέψεις για εξαιρετικά ακραία φαινόμενα. Ο βασιλιάς, βεβαίως, βρισκόταν ήδη μες στη θάλασσα. Αν κι η κακοκαιρία μετέτρεπε το ταξίδι τους σε άθλο, ήλπιζαν όλοι πως θα έφταναν σώοι κι αβλαβείς, με τη βοήθεια του Θείου που σίγουρα απαιτούσε την αποκατάσταση της Τιμής και του Δικαίου, της επιστροφής στη γονική Εστία της αγαπημένης Κόρης. Στο μεταξύ, ο βασιλιάς Εδουάρδος φερόταν ευγενέστατα, με τον καλύτερο τρόπο στη γλυκιά του Πριγκίπισσα. Της παρείχε το χρυσοποίκιλτο δωμάτιο του παλα-τιού, πολυτελές φαγητό κι ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστεί ή να ζητήσει. Ωστόσο εκείνη κινούνταν τριγύρω σα χαμένη, δεν ζητούσε ούτε δεχόταν τίποτε από εκείνον, μονάχα να γυρίσει πίσω γύρευε απεγνωσμένα, στον πατέρα της και τους αγαπημένους ανθρώπους. 

    Μετά από πολλές δυσκολίες στη θάλασσα, ο βασιλιάς κι ο στόλος του έφτασαν, επιτέλους, στο κάστρο του Εδουάρδου. Η μάχη ξεκίνησε κι υπήρξε πρωτόγνωρα δύσκολη, με παράπλευρες απώλειες και για τους δύο. Αυτό ήταν ιδιαιτέρως στενάχωρο τόσο για τον Κωνσταντίνο όσο και για τον Εδουάρδο. Τελικώς ο Κωνσταντίνος κατάφερε να πάρει την κόρη του πίσω και να γυρίσει με αναπτερωμενο το ηθικό, έως την επόμενη κατάκτηση. Ο Εδουάρδος, αντίθετα, είχε χάσει το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του, όπως  και τους περισσότερους πολίτες της χώρας, που τον εγκατέλειψαν, για να μετακομίσουν στο Φραντχόφεν. Κι αυτό διότι ο Κωνσταντίνος τους είχε υποσχεθεί μεγαλύτερη ασφάλεια στη δική του πόλη. Έτσι ο Εδουάρδος παραιτήθηκε από τα βασιλικά του καθήκοντα και παρέδωσε το βασίλειο του στον Κωνσταντίνο. Η κίνησή του συγκίνησε τόσο την πριγκίπισσα Δήμητρα, που ζήτησε από τον πατέρα της να συγχωρήσει τον Εδουάρδο και να τον δεχθεί τουλάχιστον ως βοηθό του στο Φραντχόφεν. 

    Ο καιρός πέρασε, η Δήμητρα μεγάλωσε κι έγινε πλέον μια πανέμορφη γυναίκα. Ερωτεύτηκε τον Εδουάρδο κι οι δυο τους ήταν πια παράφορα ερωτευμένοι. Κρατούσαν, βεβαίως, κρυφή τη σχέση τους, διότι γνώριζαν πολύ καλά πως ο πατέρας της Δήμητρας δεν θα ενέκρινε ποτέ κάτι τέτοιο. Και κανείς δε θα το μάθαινε, αν η κοιλιά της Δήμητρας δεν άρχιζε να φουσκώνει λίγους μήνες αργότερα. Όταν ο βασιλιάς Κωνσταντίνος το πληροφορήθηκε κόντεψε να τρελαθεί. Αρχικά έξαλλος σκέφτηκε να τους εκτελέσει, να τότε τι νόημα θα είχε η ζωή του; Δεν είχε, λοιπόν, άλλη επιλογή από το να τους παντρέψει, μήπως χαρεί και το εγγονάκι του...

   Τελικά η Δήμητρα παντρεύτηκε τον Εδουάρδο και μαζί απέκτησαν έναν πανέμορφο γιο. Έτσι ζήσαν αυτοί καλά, εμείς καλύτερα και σίγουρα χωρίς έννοιες σαν τις δικές τους! (Ι.Μ)