«Ευγνώμων...»

Βαθύτατα ευγνώμων, 

για τις χαρές που γεύτηκα, 

μα πιότερο για όσες λύπες πάλεψα. 

Για τις δυσχέρειες που γρήγορα ξεπέρασα 

-δίχως ούτε στιγμή να με διαλύσουν-. 

Για μνήμες που ούριος άνεμος ενέγραψε ανεξίτηλα στη ζήση μου, για της ψυχής μου 

τα κεριά που μείναν αναμμένα.

Ευγνώμων για τότε 

που επέλεξες τον ίλιγγο, 

κρατώντας τη φωτιά μας θαλερή κι αλώβητη.
Κι ακόμη, υπερήφανη που πιότερο 

σε άγγιζε η δύναμη της φλόγας μας, 

παρά μια διάρκεια βραχύβια. 

Των υπολοίπων οι κρίσεις για συνέπειες

διόλου που δε σε αφορούσαν.

Σου ήταν ήδη αρκετό ό,τι ανήκε και στους δυο μας. Ζωή και θάνατος μαζί.

Δική σου και δική μου τηνε λόγιαζες. 

Μα πιο πολύ περήφανη για τις φορές 

που έλιωνες τη φλόγα, 

γυρεύοντας το τέλος να προφτάσεις. 

Καιρό μετά, μπορώ ακόμη 

να αισθάνομαι τη ζέση 

της σβησμένης πυροστιάς 

βαθιά μες την ψυχή μου...