«Τις πταίει; (01/03/2023)»

Σκέψη σκληρή, αδυσώπητη, ατέρμονη.  
Μοναδική συντροφιά σε βαθύ σκότος: 
«Συνέβη, όντως;»  
«Τις πταίει; 

Για ποιαν αιτία ποταπή;»  
Ένα μερίδιο σου αποκολλήθηκε. Το πιο Σημαίνον. 
Ασθενεί.

Εξανεμίστηκε. Εξαϋλώθηκε. 
Μοιάζει αφόρητα οδυνηρή η απουσία. 
Παλεύεις να σφραγίσουν τα βλέφαρα ολίγον.
Ώρες αέναης αϋπνίας, αφόρητης άπνοιας.  
Επίγεια η κόλαση! Στήριγμα ουδένα 
σ’ ένα αύριο αβέβαιο, στο μέλλον που θολό αναδύεται! Περιμένεις -μέρα τη μέρα- 

τον Πανδαμάτορα. Να λειάνει ό,τι λαξεύεται:  
τον πόνο της απώλειας όσων «ταξίδευσαν»
έξαφνα, δίχως στερνό αντίο. 
Αντ’ αυτού -μέρα τη μέρα- η φυγή εγγράφει 

εις βάθος, απομένει λείψανο η θλίψη. 
Θεριεύει, γιγαντώνεται. 

Θεριό ανήμερο μιας οργής αδικαίωτης: 

«Τις πταίει; Για ποιαν αιτία ποταπή;»   
Ό,τι απέμεινε σπέρνει δριμύ 

κατηγορώ, άπειρα ερωτήματα: 

«Πού πήγε κι εγκλωβίστηκε, πού σε άφησε; 
Γιατί δεν είναι πλάι, να σου βαστά χέρι τρεμάμενο, να λούζει ομορφιά τη μέρα,  
να αγκαλιάζει με χαμόγελο το χάδι σου;».  
Γνωρίζεις! Μα, θυμός αναστέλλει τη μοιραία αποδοχή. Θα επωμισθεί κάποιος το άχθος;  
Ρωτήστε άπαντες, παρόντες και απόντες: «Υφίσταται ουδείς;» Επείγεσαι, χρείαν έχεις δικαιολογίας εύλογης, να ανασυρθείς 

στην επιφάνεια. Σε καταπίνουμε τα 

Τάρταρα, ακόρεστα. Μα -μέρα τη μέρα- 

ο Πανδαμάτωρ θ’ απαλύνει την ένταση.

Η έσω φωνή θα μεταβάλλεται, θα σκληραίνει, 

θα χαλκεύεται. «Πώς αλλιώς;»

Φοβάσαι να δεθείς ξανά, να δοθείς 

άνευ όρων, δίχως ενδοιασμούς.

Οι αναμνήσεις βαστούν γερά, σ’ αλυσοδένουν:

Μα, «Τις πταίει; Για ποιαν αιτία ποταπή;» 

Σιγή ιχθύος, βοώντος δόλια, εν τη ερήμω!