Περπατά στην παραλία, μόνη. Είναι άδεια. Μόνο ένας άνδρας -λίγο πιο πέρα- κάθεται σ' έναν γκρίζο βράχο, φανερά προβληματισμένος. Αδιαφορεί για το τοπίο. Αν και ο καιρός είναι μουντός, η ομορφιά του δεν κρύβεται. Ο ήλιος έχει δύσει νωχελικά. Σκοτεινιάζει σε λίγο και οι σκέψεις κατακλύζουν βαθμιαία το μυαλό τους. Πλησιάζει τον άνδρα και κάθεται δίπλα του. Δε γνωρίζονται. Κανείς τους δε μιλά. Δεν είναι μεγάλος σε ηλικία, ωστόσο μοιάζει να έχει ταλαιπωρηθεί στη ζωή του. Άλλωστε ποιος δεν έχει ταλαιπωρηθεί, δεν έχει παλέψει δυσκολίες, δεν έχει κυνηγήσει χίμαιρες; Αυτός παίρνει μια βαθιά ανάσα και σχολιάζει με σιγανή φωνή: «Γιατί να μην είμαστε ελεύθεροι; Γιατί παλεύουμε στη ζωή; Ποιο το νόημά της;». Δεν του απαντάει άμεσα, δεν το θεωρεί πρέπον. «Μήπως να μην προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την κατάσταση; Μήπως να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, για να επιβιώνουμε σ' αυτήν;» απαντά διστακτικά η γυναίκα, προσπαθώντας να δώσει στα λόγια της έναν τόνο αισιοδοξίας.
«Ποιος έχει το κουράγιο, τη φωνή να μιλήσει για όλα αυτά;». Ένας πόνος αναδυόταν ρωμαλέα απ' τη φωνή του. Ακουγόταν αγανακτισμένος. Ήταν, όμως, απλά απογοητευμένος. Κοίταξε τη γυναίκα και μετά την ήρεμη θάλασσα.
«Η κατάσταση απαιτεί να ουρλιάξουμε, αλλά εμείς μένουμε σιωπηλοί. Ή μήπως μας αναγκάζουν;». Απάντηση δεν πήρε. Η γυναίκα έγειρε πάνω του και τα μαλλιά της χάιδεψαν το πρόσωπό του. Συνέχιζαν ν' αγναντεύουν θλιβερά τον ορίζοντα, και οι δύο. Της έπιασε το χέρι. Ήταν παγωμένοι. Τα χέρια τους στοιχειωδώς λύγιζαν. Ωστόσο, το άγγιγμά τους -αργά, αλλά σταθερά- ζέσταινε τον εσώτερο εαυτό.
Δεν γνωρίζονταν. Δεν είχαν καν συστηθεί, αλλά ένιωθαν σα να γνωρίζονταν χρόνια. Και έμειναν απλώς εκεί. Σκέπτονταν, πιθανότατα, πως είχαν βρει το καταφύγιο τους. Επιτέλους! Ο αέρας ήταν παγωμένος. Χτυπούσε τα πρόσωπά τους δυνατά, σκληρά, αδυσώπητα. Αυτός κοίταξε τη γυναίκα, αυτή κοίταξε τον άνδρα. Και σιωπηλά ανανέωσαν την υπόσχεση μιας επερχόμενης συνάντησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου