«Καταχνιά...»

 

Νύχτωσε. Κρύο δριμύ γι' απείθαρχες ψυχές... Ψιλόχιονο ρυθμικά αγγίζει 

τσιμεντένια κράσπεδα. Δύο σύννεφα παρέκει πραγματεύονται την ακριβή στιγμή της μπόρας. Μια ομπρέλα δειλά ετοιμάζεται ν' ανοίξει τα φτερά της.

Νύχτα πυκνή και φως μιας καταχνιάς

τυλίγουν λιγοστούς περαστικούς.
Ένα φανάρι μοναχικό ζητάει στη γωνιά ανθρώπους να ενώσει ερωτικά.
Εκείνος μόνος βαριεστημένα τη ζωή του περπατά. Εκείνη μ' έναν γάτο νιώθει τη γαλήνη. Ο κόσμος γύρω τους ακίνητος κινά προς άλλες κατευθύνσεις να πηγαίνει. Η μουσική τους δυο τους σταματά, 

σε ένα σύννεφο απάνω τους καθίζει.

Η γνωριμία των έμοιαζε σύντομη, μικρή, 

σαν από πάντα να 'ταν στη ζωή τους.

Νέα η σχέση στέκεται, φωτίζει, 

εκδιπλώνεται και πάλι προχωρά. 

Μα, σύντομα τελειώνει για τον έναν. 

Οι κατευθύνσεις τους αλλάξανε πολύ. 

Κι ούτε η ανάμνηση δε μένει στη ζωή τους. Ο φανοστάτης της γωνιάς ξεψύχησε απόψε!