«Εσύ, πώς γελάστηκες;»

  

 Άνθρωπε, γύμναζε τα χείλη σου.
Ακόνιζε τις αρθρωμένες λέξεις.
Η νύχτα 
-άγρια αντάρα της ζωής- 
χαράζει αναμνήσεις στην ψυχή σου.
Πρωινά τραχιά -πίκρα, θλίψη αποπνέοντας-σαν αποδιώχνουν το παρόν (μικρό και μετρημένο), φέρνουν ματιές της ερημιάς στο τούνελ της ζωής σου. 

Από τη μια γυρεύουν  όνειρα, τη ζήση 
να σημάνουν. Κι από την άλλη αέρα 
δροσερό τον ήλιο να ανθίσουν.
Άνθρωπε, πώς γελάστηκες με 
τη ματιά ετούτη; Σε πυθμένες θολούς
του τυχαίου έρμαιο, παγιδεύτηκες,
πλάσμα μ' ανθρώπινη μορφή, 

μα με ψυχή χαμένη. Μπροστά 

σ' αλήθεια φθονερή, γυμνή από αγάπη 

σε έστησαν. Κι είχες αντίκρυ τη χαρά, 

στο βάθος την αλήθεια. Ακόμη την αναζητάς, 

το χάος της αγγίζεις. 
Πες μου, πότε και πώς γελάστηκες; 
Εδώ  δεν πνέει αγέρας λευτεριάς, 
δροσιά ελπιδοφόρα. Μαίνεται 
αγέρας πνιγηρός, άνεμος της βασάνου.
Συνειδητά γελάστηκες ή σ' άρπαξαν οι 
Σειρήνες; Πάρε, λοιπόν, τον Δρόμο σου 
και ζήσε μιαν Αλήθεια! (Π.Α.)