«Σιωπή κι απόγνωση...»

Χώμα σκληρό 

κι αίμα τραχύ,  

απρόσμενα 

και άτακτα χαράσσουν μια πορεία.
Δάφνες θαμμένων τύψεων τονίζουν τα σημεία.
Αισχύνη περιλούζομαι.
 

Τον κακοτράχαλο ατενίζω, σκληρή πορεία 

π' όρισε μια μοίρα-φωτιά. 

Κοινός και άτεγκτος. 

Θρασύς και δύσβατος. 
Μοναχική η πορεία. 
Αναπόδραστη κι ανεπιθύμητη. 
Θρήνου ταξίδι η δική σου μοίρα. 
Λόγος απροσδιόριστος η τελική αιτία. 
Η αίσθηση δικαίου απωλέσθη άνανδρα.
Νομοτέλεια κάποιοι το βαφτίσανε. 
Δεν πρόλαβες, λέω εγώ, 
γλυκιά χαρά των ύστατων σου χρόνων 
ν' απολαύσεις. Ήθελες, μα δε σ' άφησαν. 
Θαρρείς κι οι δίκαιοι προτεραιότητα 
στη διαλογή κερδίζουν. 
Δεν έπρεπε, δεν ήθελες, δεν μπόρεσα. 
Ποιος κάφρων Βασιλεύς καθόρισε 

μιαν τέτοια αδικία; 

Σιωπή κι απόγνωση!