«Η βαλίτσα»

Ήταν πρωί. Ίσα που 'χα προλάβει να πάρω μια βαλίτσα και τον Ράσι, το αρκούδι μου. Άκουσα τη μαμά ανήσυχη κι απ' έξω θόρυβο, φωνές, ουρλιαχτά!

    

     Σα μικρό παιδί αναρωτιόμουν τι είχε συμβεί. Η μαμά έστρεψε φοβισμένα το βλέμμα της σε μένα κι είπε: «Αχ, Γιώργο μου, αχ! Τι φταις κι εσύ; Σου υπόσχομαι, δε θα πάθεις τίποτε, μη φοβάσαι! Η μαμά είναι εδώ!»

    Πριν τελειώσει τη φράση της, μπήκαν πέντε οπλισμένοι, ψηλοί άνδρες, με μουστάκι στο φτωχικό μας και μας έσυραν έξω βίαια. 

    Δεν καταλάβαινα τίποτε. Παντού όπλα, φωτιές, φασαρία! Κι οι άνδρες αυτοί αμίλητοι. Βρεθήκαμε σε μια αποθήκη με τους συγχωριανούς. Σιγά, σιγά έπαιρναν τις μαμάδες όλες -μια, μια- με τον ίδιο βίαιο τρόπο που μας έφεραν εδώ. Όρμησα τότε ν' αγκαλιάσω τη μαμά, από ένστικτο πως δεν θα την ξανάβλεπα. 

    Να που βγήκα αληθινός! Πήραν και τη δική μου μανούλα. Μείναμε τα υπόλοιπα παιδιά κι εγώ μόνα, δίχως να ξέρουμε τι θ' απογίνουμε. Η ώρα περνούσε και τίποτε δε συνέβαινε. Το επόμενο πρωί βρεθήκαμε μακριά από το χωριό, σε κάτι ράγες τρένων. Μόνοι, αβοήθητοι, με λίγο ψωμί και νερό ο καθένας. Τότε ένιωσα πως απότομα είχα ωριμάσει, κι ας ήμουν ακόμη παιδί. Η ζωή μας βρισκόταν στα χέρια κάποιου περαστικού. Πια έφτασα τα δεκαεφτά κι ακόμη περιμένω, μήπως ξαναδώ τη μητέρα. 
    Μόνος! Τόσο μόνος, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Με λένε Μαρτίν Μονρό κι έρχομαι από ξένη γη. 

    Βρέθηκα στην Ελλάδα λόγω οικονομικής κρίσης. Μα πού να 'ξερα πως θα 'ταν καλύ-τερα να πεθάνω εκεί μακριά. Μ' αγάπη κι ανθρωπιά, κι ας μην είχα  ούτ' ένα πιάτο φαΐ! 

    Κάθε μέρα που περνά για μένα μοιάζει αιώνας. Ήρθα στη χώρα αυτή δεκάξι χρονών. Όλα άρχισαν στο σχολείο...       

    Προφανώς παντού υπήρχε καχυποψία, που κάποτε γινόταν εχθρότητα ή ρατσισμός κι άλλοτε απάθεια ή ωμή βία. Στο σχολείο, όμως, όλα γιγαντώνονται. 

Γενικώς ήμουν πάντα μόνος, ολομόναχος! Στην τάξη, στα διαλείμματα, στη ζωή. Μία μέρα ήρθε η Μαριλένα, μια γλυκύτατη κοπέλα, για να μου κάνει παρέα. Μόλις την είδαν οι υπόλοιποι άρχισαν να την κοροϊδεύουν. Έτσι, η Μαριλένα δε ξανάρθε ποτέ! Κάθε μου μέρα -είτε στο σχολείο είτε αλλού- έτσι ήταν. Παντού υποτίμηση, έχθρα και μίσος. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί ήμουν ξένος! 

    Σήμερα είμαι είκοσι ένα χρονών, Εδώ και πέντε χρόνια βιώνω τα ίδια αισθήματα, φόβο και μοναξιά. Αναγκάζομαι και κρύβομαι, συνειδητά περιθωριοποιούμαι. Συναντώ ψυχολόγο, παίρνω φάρμακα για κάτι που ποτέ δεν προκάλεσα, δεν επέλεξα και δε φέρω ευθύνη. Τρία χρόνια ακόμη - κι αν τίποτε δεν αλλάξει- σκέφτομαι να δώσω ένα τέλος, ένα ύστατο «Χαίρε!» αξιοπρέπειας! Να τερματίσω δια παντός αυτό που βιώνω τόσα κι από κάποιους αποκαλείται «ζωή». Θα το κάνω! Η μάνα μου θα κλαίει, όπου κι αν βρίσκεται. Εγώ, όμως, θα ηρεμήσω! Θα είμαι επιτέλους γαλήνιος κι όχι φοβισμένος! 

Τι λέτε; Αξίζει; (Κ.Σ.)