«Στο κατώφλι μιας αυλαίας θεατρίνων»

Περπάτησα στη μοναξιά 

της φυσικής μου ρώμης, 

μιας ύπαρξης αδιάντροπης.
Ζήτησα πόνο στην υπερβολή, 

μια ανάσα παραζάλης.
Όρθωσα ως επιλογή σθένος και τρυφερότητα, που τώρα 

προεκτείνεται στα όρια τ' ονείρου.

Επέλεξα την ανηφόρα της ζωής 

μπρος σε κατώφλι μιας 

αυλαίας θεατρίνων να σαρώσω.

Φορτώθηκα σταυρούς, καρφιά, αξίνες 

στη διαδρομή, ζητώντας τη σαγήνη 

της αλήθειας ν' αντικρίσω. 

Καθάριες ηδονές ανύπαρκτου Ρωμαίου 

-στο πλευρό μου- φαντάζαν 

άλυτες κλωστές του νου, 

που το κουβάρι συγκολούσαν

του μυαλού μου. Και ήθελα, 

ένιωθα, ποθούσα ευλαβικά 

μέσα στη θέρμη μιας καρδιάς

να ακουμπήσω, δηλώνοντας 

στέρεα, μωρά, πεισματικά 

πως μόνο τούτη η ζαριά 

έμελλε η στερνή να είναι! (Ι. Μ.)