Όλοι με φωνάζουν Σαανβί, που σημαίνει ευημερία! Εγώ πάντως δεν την ξέρω την κυρία ακόμα! Είμαι 10 χρονών και λένε πως δείχνω πολύ όμορφη, όταν στολίζομαι...Μπορεί και να μοιάζω μικρότερη με τα κοντοκουρεμένα, μαύρα μαλλιά μου! Δεν με πειράζει, όμως, καθόλου. Αρέσω κι έτσι στους άντρες! Ίσως γι’ αυτό ακριβώς να αρέσω περισσότερο! «Έχουμε ελπίδες για μια άνετη ζωή!» σιγομουρμουρά ξανά και ξανά η γιαγιά, ενώ πνίγεται από τον βήχα. Ίσως να φέρω και την κυρία «ευημερία» στους δικούς μου έτσι, -μήπως δω κι εγώ τελοσπάντων τι σόι πράγμα είναι αυτή η κυρία-.
Ο πατέρας έχει χρόνια πολλά που έφυγε από κοντά μας. Θα ετοίμαζε μια καλύτερη ζωή για όλους σε μια άλλη χώρα, που τα βρίσκεις όλα εύκολα! Η υπόσχεση του θάμπωσε πια στη μνήμη μου! Δε θυμάμαι τι ακριβώς μου είχε πει, όταν με χαιρέτησε μ’ ένα φιλί στο μέτωπο! Τώρα τελευταία η μαμά κι εγώ στηριζόμαστε στους θείους και τους παππούδες, κυρίως τους δεύτερους. Έχουμε αλήθεια πολλούς από δαύτους! Η ζωή μου είναι λιγάκι κουραστική. Η μαμά λέει πως είμαι ελαφρώς τεμπέλα, γι’ αυτό δεν αντέχω τη δουλειά. Όμως εγώ ξεκινώ χαράματα για τη φυτεία του Πιερό και φτάνω σπίτι, λίγο πριν βραδιάσει. Κουράζομαι και βρωμάω πολύ! Δυο φορές το μήνα, όταν οι θείοι γιορτάζουν, εγώ φορώ τα καλά μου. Να, όπως τώρα που με κοιτάτε! Δεν είμαι λιγάκι όμορφη;
Μου αρέσουν πολύ τα μαργαριτάρια που μου χάρισε η γιαγιά Ενβί, λίγο πριν πεθάνει. Νιώθω ακόμα τη θέρμη της αγκαλιάς της. Την αγαπούσα πολύ αυτήν τη γιαγιά! Όταν φορώ τα άσπρα της μαργαριτάρια, νιώθω πως στέκεται πλάι μου. Θα ‘ναι, αλήθεια, πολύ περήφανη για μένα! Μπαμπά μου, σώσε με! Μου λείπεις τόσο πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου