Παλίρροια Αισθημάτων»

Αρχές Μαρτίου του 1981, μια Πέμπτη μεσημέρι κατά τις δώδεκα, δώδεκα και κάτι, ο Νίκος ο Χατζής κατέβαινε στο λιμάνι,  χτυπώντας τις μπότες του στις τσιμεντένιες πλάκες. Ο καιρός ήταν καθαρός εκείνη τη μέρα κι ο ουρανός καταγάλανος. Δεν έπρεπε, όμως, να σε ξεγελά η λαμπερή λιακάδα, το κρύο ήταν τσουχτερό, και φύσαγε ένα ψιλό βοριαδάκι, που σε περόνιαζε μέχρι το κόκκαλο.

    Εικοσάρης ο Νίκος, μοναχοπαίδι, περπάταγε καμαρωτός και με σταθερό βήμα. Ανάστημα κανονικό,  λιγάκι προς το ψηλό θα έλεγες! Κατάμαυρα σγουρά μαλλιά και μάτια καστανά με μια δόση διακριτικής μελαγχολίας. Ζούσε σε χωριό, απομακρυσμένο από την πόλη, κοντά σε θάλασσα.  Μόλις είχε τελειώσει την Γ' Λυκείου, με χίλιες δυσκολίες. Από μικρός, η ζωή δεν του 'ρθε εύκολη! Ήταν αναγκασμένος να πολεμά μόνος! Ήταν ερωτευμένος, όπως έλεγε, με την Ελένη, την κόρη του Δημάρχου, από ευκατάστατη οικογένεια, που αντιπαθούσε τον Νίκο. Σχετίζονταν απ' το Γυμνάσιο, κι αυτή τον αγαπούσε πολύ! 

     Ζούσαν ειρηνικά στο χωριό, χωρίς φασαρίες, τσακωμούς ή συκοφαντίες. Δεν υπήρχαν, άλλωστε, πολλοί κάτοικοι κει πέρα. Μόνο αγρότες και κάνα δυό γερόντια που μεγάλωσαν εκεί. Όμορφο χωριό, με μεγάλα καταπράσινα δάση κι απότομες πλαγιές για τους ξένους! Πότε πότε άκουγες κι αθώες φωνούλες στο χωριό, να γελούν παίζοντας! 

    Οι γέροι συνήθιζαν να μαζεύονται στο καφενείο τ' απόγευμα, πίνοντας, τρώγοντας, καπνίζοντας. Η ζωή για τον Νίκο δεν κυλούσε ήρεμα  εκεί. Έπρεπε να βρει μια δουλειά, για να 'ναι ικανός να συντηρεί τον εαυτό του και την Ελένη, που 'χαν βάλει στόχο να παντρευτούν, το γρηγορότερο. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει στο χωριό! Χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις αποφάσισε να φύγει για την Αθήνα. Η Ελένη δεν μπορούσε να ζήσει μακριά του! Μα δεν προσπάθησε και του αλλάξει γνώμη, αφού σεβόταν την απόφαση που πήρε για τη ζωή. Τρεις μέρες αργότερα συναντήθηκαν στο λιμάνι, για ν' αποχαιρετηστούν. Πολύ επώδυνο και για τους δυο!

    Τα πάντα άλλαξαν τη στιγμή που ο Νίκος είδε ένα τεράστιο κύμα! Ήταν ικανό όχι μόνο να χτυπήσει το νεαρό ζευγάρι, αλλά να καταστρέψει ολάκερο το χωριό ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του. 

     Έτρεξαν κι οι δυο να ενημερώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Άδικος κόπος! Σε μερικά λεπτά βυθίστηκε ολάκερο το χωριό, στο νερό και τη λάσπη. Χάθηκαν πολλές ανθρώπινες ζωές, μικρών αλλά και μεγαλυτέρων. 

    Υπήρξε το τέλος όχι μόνο του χωριού αλλά και της Ελένης! Όλοι -όσοι έζησαν- κατηγόρησαν τον Νίκο! Έλεγαν πως βρέθηκε εκεί, για να τον χαιρετήσει, ενώ θα μπορούσε να 'ναι σπίτι της! 

    Ο Νίκος, δυο μέρες αργότερα, έφυγε για την Αθήνα, όπως είχε προγραμματίσει. 

Πίστευε πως θα μπορούσε να ξεκινήσει μια νέα ζωή, έχοντας πάντα μέσα του, βαθιά χαραγμένο στην ψυχή το βλέμμα και την αθωότητα της Ελένης! Καλή αρχή!