«Και πάντοτε είχε δίκιο...»

                                                 

Όλα ξεκίνησαν ένα κρύο πρωινό πριν δώδεκα χρόνια. Δευτέρα, 15 Οκτωβρίου 1995. Η πιο δύσκολη εμπειρία της ζωής μου!

   Εκείνη την ημέρα ο μπαμπάς γύρισε βιαστικά από τη δουλειά. Μας ανακοίνωσε πως έπρεπε να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν. Η μαμά ήταν έξω στον κήπο. Ξάφνου άκουσα ένα ουρλιαχτό. Τρόμαξα.  Ο μπαμπάς πήγε τρέχοντας να δει τι έγινε. Μου φώναξε: «Βασίλη, τρέξε!» 

Μου 'δωσε τη βαλιτσούλα μου στο χέρι και τ' αγαπημένο αρκουδάκι.                     

«Φύγε, φύγε να σωθείς! Πήγαινε στον σταθμό των τρένων! Θα έρθω αργότερα!»     

«Αν δεις πως δεν έρχομαι, φύγε το γρηγορότερο δυνατόν, αγόρι μου! Σε παρακαλώ πολύ!» 
Τρομοκρατημένος έτρεξα προς τον σταθμό των τρένων. Άρχισα να κλαίω, γιατί ήξερα πως ίσως δεν ξανάβλεπα τους γονείς μου. Ποτέ ξανά. Περίμενα όλη μέρα τον μπαμπά και τη μαμά. Τελικά είχα δίκιο! Δεν εμφανίστηκαν ποτέ. 

Μια ηλικιωμένη κυρία, θυμάμαι, με είδε κι είπε:    «Εσύ, αγόρι μου, φαίνεσαι πολύ μικρός.Τι δουλειά έχεις εδώ, μονάχος σου;».   

Της απάντησα, κλαίγοντας: «Οι γονείς μου δε φάνηκαν. Ο μπαμπάς είπε να έρθω εδώ. Και να φύγω, όσο πιο γρήγορα γίνεται!» 

    Η κυρία με πήρε μαζί της, σχολιάζοντας: «Μην ανησυχείς, θα σε φροντίσω εγώ!» Μόλις ήρθε το τρένο, επιβιβαστήκαμε, φεύγοντας για άγνωστο προορισμό.
    Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου! Έκλαιγα ολημερίς κι ολονυχτίς, γιατί μου έλειπαν. Ειλικρινά, τόσο πολύ! Μόνο το αρκουδάκι μου 

είχε απομείνει. 

    Κάθε νέο ξημέρωμα μου λείπουν περισσότερο. Ποτέ δεν έμαθα τι έγινε. Μετά μισό μήνα, έμαθα πως η μητέρα μου δεν βρισκόταν πλέον στη ζωή. Ένιωσα το χειρότερο συναίσθημα, που είχα ποτέ νιώσει. Η κυρία που με πήρε μαζί της τήρησε τον λόγο της. Όντως με μεγάλωσε, με φρόντισε και κάποια μέρα μου είπε: 

«Βασιλάκη μου, έγινες ολόκληρος άντρας! Πάντα θα περπατάμε μαζί! Θα έχεις ψηλά το κεφάλι, θα στέκεσαι στα πόδια σου και δεν θα έχεις ανάγκη κανέναν! Κι εγώ έχασα τους γονείς μου. Αλλά, αγόρι μου, έτσι είναι η ζωή! Γεννιόμαστε, για να πεθάνουμε!» 

    Από εκείνη τη μέρα κι έπειτα, ακολουθούσα κατά γράμμα αυτά που μου έλεγε η κυρία. Και πάντοτε είχε δίκιο, όπως αποδείχτηκε με το πέρασμα των ετών! (Χ. Κ.)