«Οδυνηρή απουσία...»

Η μόνη συντροφιά της νύχτας είναι μια διαρκή ασταμάτητη σκέψη: αν πραγματικά συνέβη. Νιώθεις σαν ένα κομμάτι σου να λείπει ήδη. Προσπαθείς να κοιμηθείς. Είσαι ώρες πολλές άυπνος. Κατοικείς την επίγεια κόλασή σου. Δίχως στήριγμα για το αύριο π' ακολουθεί. Για κάθε αύριο π'  ακολουθεί από δω και πέρα. Περιμένεις μέρα τη μέρα, ν' απαλύνει ο χρόνος τον πόνο! Τον πόνο που σου δημιουργεί η απώλεια αυτού. Του ατόμου που 'φυγε έτσι ξαφνικά, χωρίς το τελευταίο αντίο. Μέρα τη μέρα, τις πρώτες βδομάδες νιώθεις τη φυγή εκείνου περισσότερο. Τον κατηγορείς που σε άφησε, που σε κάνει να περνάς όλα αυτά, που δεν είναι καν δίπλα, να σου κρατήσει το χέρι, να σου φτιάξει τη μέρα μ' ένα χαμόγελο, ένα χάδι. Παρ' όλο που ξέρεις πόσο ήθελε να μείνει, ο κυρίαρχος θυμός σ' εμποδίζει να δεχτείς ό, τι συνέβη. Δε βρίσκεις σε ποιον να ρίξεις το φταίξιμο. Έχεις ανάγκη να νιώσεις κάτι. Θες κάτι να σε κρατήσει ζωντανό. Μέχρι να έρθει η μέρα, που θα σε κάνει να ξεχάσεις! Ο καιρός που θ' αφήσεις όσα σε βασανίζουν! Όταν η μέρα φτάσει, θ' ακολουθήσουν κι άλλες, παρόμοιες. Δε θα 'χει αλλάξει η ένταση όσων βιώνεις μόνο, θα 'χει αλλάξει και το μέσα σου. Δε θ' αφήνεις να  παρασύ-ρεσαι από έντονα συναισθήματα πια. Δύσκολα θα τα δείχνεις στους γύρω σου! Θα 'χεις γίνει σκληρότερος, δε θα επιτρέπεις να έρχονται κοντά σου οι άλλοι, να γίνονται κομμάτι σου. Ενώ προσέχεις σαν τα μάτια σου όσους έχουν μείνει, φοβάσαι να ξαναγαπήσεις, χωρίς ενδοιασμούς, έτσι δεν είναι; Έχεις αναμνήσεις που σε κρατάνε γερά. Να μην το κάνεις, κι ας το κρύβεις!