«Ε. κι Ε. 1»
Εκείνη κι Εκείνος. Ένα ζευγάρι νεαρό και πανέμορφο. Στέκονται ορθοί σ' ένα λιβάδι γεμάτο λουλούδια -με τουλίπες, γαρύφαλλα, κυκλάμινα και παπαρούνες-. Το τοπίο καταπράσινο, ηχεί από μελωδίες πουλιών και το βουητό των πεταλούδων, που τριγυρνούν ακούραστα πάνω απ' το κεφάλι του νεαρού ζεύγους. Υμνούν με το τραγούδι τους τη λάμψη του ήλιου, που περιβάλλει ολόκληρη την πλάση με πατρική στοργή.
Το ζευγάρι αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον κι επαναλαμβάνει εμφατικά πόσο πολύ αγαπιέται. Ένα ζευγάρι ερωτευμένο βιώνει αλησμόνητες στιγμές. Υπόσχονται να αποκτήσουν πολλά παιδιά, να είναι μαζί ως τα βαθιά τους γεράματα. Δηλώνουν πως δεν μπορούν να ζήσουν μακριά ο ένας απ' τον άλλον, πως γεννήθηκαν για να είναι μαζί, ενωμένοι ως το τέλος του κόσμου. Έτσι πιστεύουν αυτήν τη στιγμή!
Ανάμεσα τους -αυτήν τη στιγμή- υπάρχει ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη κι αυτό είναι το παν, το σημαντικότερο. Υπόσχονται να στηρίζει ο ένας τον άλλον, να τον βοηθά στις δύσκολες στιγμές και να παλεύουν τα πάντα μαζί. Προσφέρουν ο ένας στον άλλο τα πάντα, χωρίς εμπόδια ή αναστολές. Τίποτε και κανείς δεν τους χωρίζει -αυτήν τη στιγμή-. Μοιάζουν πολύ δυνατοί -αυτήν τη στιγμή.
Μα πόσο διαρκεί μια στιγμή;
(Α. Ζ)
Μα πόσο διαρκεί μια στιγμή;
(Α. Ζ)
«Ε. κι Ε. 2»
Αυτή, πολύ ερωτευμένη. Αυτός το ίδιο. Ωστόσο, κανείς απ' τους δύο δε μίλησε. Δε γνώριζε, άλλωστε, τα συναισθήματα του άλλου.
Ώσπου μια μέρα συναντήθηκαν τα βλέμματά τους, κάτω απ' τη βροχή. Ήρθαν κοντά και προδόθηκαν απο μια τους ματιά. Αγκαλιάστηκαν κι έμειναν έτσι. Ήταν μαζί, έγιναν ζευγάρι. Κάθε μέρα ερωτεύονταν όλο και περισσότερο, έβγαιναν βόλτα μαζί, πήγαιναν παντού, δείχνανε στον κόσμο πόσο ερωτευμένοι ήταν. Όλοι τους θαύμαζαν. Χαίρονταν που υπάρχουν τέτοια ζευγάρια. Έκαναν τα πάντα μαζί, έως ότου έγινε αυτό που κανείς δεν περίμενε. Τους χώρισε ο θάνατος.
Αυτή έμεινε μόνη. Πέρασαν λίγα χρόνια. Προσπάθησε να ξαναβρεί τον έρωτα, που παλιά της χάριζε ο άντρας της. Μάταια όμως! Πουθενά! Ο καθένας της χάριζε κάτι διαφορετικό. Δεν της χάριζε, όμως, το μοναδικό.
Έτσι αποφάσισε να μείνει -για πάντα- μόνη. Ο καιρός περνούσε. Ήταν πολύ στεναχωρημένη. Άρχισε να γράφει ένα γράμμα. Δεν ένιωθε καλά. Έτσι πήρε το γράμμα και πήγε στον τάφο του άντρα της. Δεν άντεχε να ζούνε χώρια. Δεν άντεχε να μην τον βλέπει. Στην τσέπη του μπουφάν είχε μια φωτογραφία του. Την έβγαλε, την κράτησε σφιχτά μαζί με το γράμμα. Ξαφνικά άρχισε να βρέχει.
«Έρχομαι κοντά σου, αγάπη μου, έρχομαι να σε βρω!» ψιθύρισε κι εκείνην ακριβώς τη στιγμή ξεψύχησε! (Μ.Π.)
Αυτή, πολύ ερωτευμένη. Αυτός το ίδιο. Ωστόσο, κανείς απ' τους δύο δε μίλησε. Δε γνώριζε, άλλωστε, τα συναισθήματα του άλλου.
Ώσπου μια μέρα συναντήθηκαν τα βλέμματά τους, κάτω απ' τη βροχή. Ήρθαν κοντά και προδόθηκαν απο μια τους ματιά. Αγκαλιάστηκαν κι έμειναν έτσι. Ήταν μαζί, έγιναν ζευγάρι. Κάθε μέρα ερωτεύονταν όλο και περισσότερο, έβγαιναν βόλτα μαζί, πήγαιναν παντού, δείχνανε στον κόσμο πόσο ερωτευμένοι ήταν. Όλοι τους θαύμαζαν. Χαίρονταν που υπάρχουν τέτοια ζευγάρια. Έκαναν τα πάντα μαζί, έως ότου έγινε αυτό που κανείς δεν περίμενε. Τους χώρισε ο θάνατος.
Αυτή έμεινε μόνη. Πέρασαν λίγα χρόνια. Προσπάθησε να ξαναβρεί τον έρωτα, που παλιά της χάριζε ο άντρας της. Μάταια όμως! Πουθενά! Ο καθένας της χάριζε κάτι διαφορετικό. Δεν της χάριζε, όμως, το μοναδικό.
Έτσι αποφάσισε να μείνει -για πάντα- μόνη. Ο καιρός περνούσε. Ήταν πολύ στεναχωρημένη. Άρχισε να γράφει ένα γράμμα. Δεν ένιωθε καλά. Έτσι πήρε το γράμμα και πήγε στον τάφο του άντρα της. Δεν άντεχε να ζούνε χώρια. Δεν άντεχε να μην τον βλέπει. Στην τσέπη του μπουφάν είχε μια φωτογραφία του. Την έβγαλε, την κράτησε σφιχτά μαζί με το γράμμα. Ξαφνικά άρχισε να βρέχει.
«Έρχομαι κοντά σου, αγάπη μου, έρχομαι να σε βρω!» ψιθύρισε κι εκείνην ακριβώς τη στιγμή ξεψύχησε! (Μ.Π.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου