«Χαρμολύπες μιας Πρωτοχρονιάς!»

 

Μεσημέρι Πρωτοχρονιάς συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια στο σπίτι της θείας ν'  ανταλλάξει ευχές στο γιορτινό τραπέζι.

    Ο Θανάσης, εικοσιτεσσάρων χρονών παλικάρι, φοιτητής Νοσηλευτικής, ήταν χαρούμενος που θα 'βλεπε τους συγγενείς του. Συζήτησε μαζί τους διάφορα θέματα της επικαιρότητας, εκφράζοντας απόψεις και προβληματισμούς. Φαινόταν πολύ αγχωμένος για την εύρεση εργασίας, όταν θ' αποκτούσε το πτυχίο. Πίστευε πως ο αγώνας, η προσπάθεια για ένα καλύτερο αύριο πάντα αμείβεται. Για την προσωπική του ζωή, ευχόταν να κάνει οικογένεια και να 'ναι υγιής. 

     Η θεία θα σέρβιρε το αγαπημένο του φαγητό, μακαρόνια με κιμά, κι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ευχάριστη. Μετά πρόσφερε τα δώρα που είχε φέρει για τα ξαδέρφια, έπαιξε και γέλασε μαζί τους, δείχνοντας παράλληλα πόσο κοινωνικός ή καλόκαρδος ήταν.
   Κατά το απόγευμα, συνεπής στο καθήκον να βοηθά καθημερινά τον πατέρα στην καφετέρια που είχε, μας ανακοίνωσε ότι θα φύγει λίγο νωρίτερα, λόγω του ότι υπήρχε βλάβη στον καυστήρα θέρμανσης του μαγαζιού.
    Δυο ώρες αργότερα, οι γονείς με τις αδερφές του έφταναν στο σπίτι τους. Την ώρα που πλησίαζαν, είδαν τον Θανάση με τον ξάδερφό του να φεύγουν γρήγορα με τ' αυτοκίνητο. Τους χαιρετούν χαμογελαστοί. Η οικογένεια υπέθεσε πως πήγαιναν κάπου να βρουν τον ειδικό που θα διόρθωνε τον καυστήρα. Ήσυχοι, λοιπόν, ανέβηκαν στο σπίτι, για να ξεκουραστούν.

    Έπειτα από μία ώρα, η μεγαλύτερη αδερφή κατέβηκε στο σπίτι της γιαγιάς, για να ευχηθεί «Καλή χρονιά!» και ν' αφήσει μια κρέμα στον αδερφό της που της τη ζήτησε, μέσω μηνύματος. Ανοίγοντας την πόρτα, ξαφνιάστηκε, όταν αντίκρυσε τον Θανάση στο κρεβάτι με επιδέσμους στα χέρια, στα πόδια και τον ίδιο σε κατάσταση πανικού. Κατατρομαγμένη, ζήτησε να μάθει τι έπαθε και τον αγκάλιασε κλαίγοντας. Κλαίγοντας κι εκείνος από πόνο και φόβο, της εξήγησε τα πάντα με πολύ κόπο. 

    Καθώς είχε πάει να ελέγξει το μπόιλερ του καυστήρα, αυτό άνοιξε και πετάχτηκε το καυτό νερό πάνω του. Το αποτέλεσμα  ήταν να καεί στους ώμους, στους καρπούς και των δύο του χεριών, στο πρόσωπο και στα πόδια. Πονούσε κι ανησυχούσε φοβερά για τη συνέχεια. Η πρώτη του κίνηση ήταν να πάει στο σπίτι της γιαγιάς και να βάλει τα πονεμένα του χέρια κάτω από  δροσερό νερό. Στη συνέχεια, μαζί με τον ξάδερφό -που για καλή του τύχη είχε έρθει εκείνη ακριβώς τη στιγμή-  πήγαν στο Κέντρο Υγείας, όπου τον φρόντισαν κατάλληλα.
    Κι έπειτα, τον βοήθησε να σηκωθεί και να ανέβει στο σπίτι, όπου οι γονείς του τρόμαξαν μόλις τον είδαν, αλλά μετά τον αγκάλιασαν, τον συμπόνεσαν και τον φρόντισαν. Τον έβαλαν να ξαπλώσει, αλλά και να φάει μια ζεστή σούπα. Κι ο ίδιος τους εξιστόρησε ασθμαίνοντας τι ακριβώς είχε πάθει. Οι δικοί του ευχήθηκαν ολόψυχα να είναι περαστικό! Υποσχέθηκαν επίσης πως όλα θα πήγαιναν καλά! 
    Έτσι αυτή η Πρωτοχρονιά μπορεί ν' άρχισε όμορφα για τον Θανάση, μα τελείωσε απρόσμενα και τόσο δύσκολα, διδάσκοντάς του πως καθετί, όσο δύσκολο κι αν είναι, αν περνάει, πρέπει να το αφήνουμε πίσω μας.  Κι έπειτα με χαμόγελο κι ηρεμία να προχωράμε για το καινούργιο, το καλύτερο, το μέλλον! (Ει.Λ.Π)