Το βλέπω, έρχεται, τρέχει γρήγορα, με φόρα. Σηκώνομαι και
πλησιάζω. Αγχώνομαι, αλλά δεν ξέρω γιατί. Νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται κι έπειτα να πονά. Μετά
από τόσα χρόνια τελικά θα το κάνω!
Κοιτάζω αριστερά, δεξιά, πάλι αριστερά. Βλέπω κι άλλους να περιμένουν μαζί μου. Βλέπω μόνο τα μάτια τους, μόνο αυτά μου επιτρέπει η μάσκα να δω. Κοιτάζω κάτω, κοιτάζω τις ράγες.
Αρχίζουν οι σκέψεις: «Είναι, άραγε, σωστός ο δρόμος που διαλέγω; Είναι το σωστό μονοπάτι; Μέχρι κι οι ράγες εμφανίζουν πολλαπλές διασταυρώσεις... Όσο περνάει η ώρα και βλέπω το τρένο να πλησιάζει, με λούζει κρύος ιδρώτας! Μήπως να μην το κάνω; Μήπως να γυρίσω
πίσω; Τώρα πλέον είν' αργά!
Το τρένο έφτασε. Άνοιξε τις πόρτες του. Όλοι
γύρω μου μπαίνουν μέσα. Εγώ δεν κουνιέμαι, ακόμα το σκέφτομαι.
Ξαφνικά είμαι μόνος. Στέκομαι μπρος στην πόρτα. Μόλις βλέπω το
τελευταίο άτομο να μπαίνει απο μια διπλανή πόρτα, δεν το πολυσκέφτομαι. Μπαίνω κι εγώ. Το τρένο ξεκινάει. Τι έκανα μόλις; Ψάχνω τη θέση μου. Είναι εκεί, δίπλα
στο παράθυρο. Κάθομαι και κοιτάζω έξω. Είμαι μακριά πια, δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής στην αρχική επιλογή πλέον.
Θυμάμαι μια ταινία που πρόσφατα έχω δει. «Περιμένεις ένα
τρένο, ένα τρένο που θα σ' οδηγήσει μακριά, πολύ μακριά... ξέρεις πού ελπίζεις να
σε πάει, αλλά δεν είσαι σίγουρος.»
Έτσι ακριβώς νιώθω αυτή τη στιγμή. Το
άγχος μου έχει φύγει. Οι σκέψεις μου παραμένουν ανηλεείς. Κοιτάζω έξω απ' το παράθυρο και σκέφτομαι πολλά πράγματα. «Θα το μετανιώσω; Πώς μπορώ να καταλάβω το σωστό για μένα μονοπάτι; Μήπως είμαι στο σωστό μονοπάτι κι επιλέγω να φύγω απ' αυτό; Αν δεν το βρω ποτέ; Αλλά πώς θα το βρω;»
Τόσα ερωτήματα περνούν απ' το
μυαλό μου, δίχως να μπορώ να απαντήσω κανένα. Μήπως εν τέλει όλο αυτό είν' ένα
όνειρο και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω; Ωστόσο μοιάζει τόσο αληθινό! (Σ.Ει.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου