«Δια βίου, μέσα του...»

Κάθε που εκπνέω, ένα όνειρο χάνεται, 

έν' άστρο που κάποτε ίσως άγγιζα.

Ένα στερέωμα που παρ' ολίγον θα διένυα. 

Κάθε που ένα βήμα επιστρέφει, διχοτομούνται ελπίδες. Κι όλο βυθίζομαι, γερνώ, περιστρέφομαι,αναδύομαι. Αφαίρεσαν την όραση και έμεινα τυφλός. Εθίστηκα στην ερημιά της ύπαρξης. Ξεπέρασέ το! Δεν εντοπίζομαι.

Κι ούτε συχνά επιθυμείς την αναζήτηση! Δύσκαμπτη η επάνοδος στη νόρμα. 

Στη συσκότιση, το αβίωτο 

κι η σκοτοδίνη δεν ανιχνεύονται. 

Λογισμούς αλγεβρικής παράστασης θυμίζουν τόσες εμμονές. Κάθε υπερανάλυση αθλίως 

με υποσκάπτει, ενδόμυχα οδεύει, ως αίλουρος διέρχεται, τα σώψυχα λυμαίνεται.

Ανοίξανε τα μάτια μου, συνομιλώντας με τις νότες. Ενδύθηκα τη μαγική αντίσταση, 

να υπερβώ το αύριο, να εκτιμήσω το παρόν, 

να σβήσω κάθε παρελθόν. 

Άγγιξε τη γενετική ροή! 

Εφόσον αρέσκεσαι, όπου μένω τυφλός, 

τα μάτια σου απόθεσε! Δαίμονες αναζητάς 

στις πράξεις, μα προτίμησε την ενδοσκόπηση. Εκεί τίποτε δεν κρύβεται. Το σώμα είναι 

η φυλακή του κτήνους. Υποδόρια διαβιεί, 

μ' αλίμονο θα γεννηθεί οσονούπω. 

Βράδια τραγέλαφος, ζωτικά όργανα τίκτω. Διαθέτω μια ξύλινη, παγωμένη καρδιά. 

Ο τερμίτης μου αναδεικνύεσαι. 

Η αγάπη εξανεμίζεται πέρα απ' τον δικό σου κύκλο. Η δική μου αγάπη ναυάγησε, κρυφοκοίταξε το σπίτι! Πριν το ξεστομίσω, ακονίζω κάθε πλευρά, οπότε σχόλια 

χάλκευσης του στίχου δε μ' αγγίζουν. 

Προτού εξωτερικεύσεις, αυτοκατανοήσου! 

Η αμφισβήτηση δεν κάνει αίσθηση κατόπιν. 

Έχω σφραγίσει τις διόδους στο δέρμα, 

να μην κλαπεί για μια φορά ακόμη. 

Ό,τι αντικρίζεις είναι κάλπικο, 

το παιδικό μυαλό σε συρτάρι φυλάσσεται. Ευλαβικά, να μου θυμίζει πως άλλοτε υπήρξα αιθεροβάμων. Κάποτε ονειρεύτηκα κι εγώ! Εγκλωβίζω ό,τι αγαπώ σε τμήμα 

του νου ασφυκτικά το φυλακίζω. 

Το μετονομάζω καρδιά στη συνέχεια. 

Το μεταφέρω σ' αρχείο, διατηρητέο στο άπειρο. 

Να έχω μια κόπια σε ηχείο, άμα φύγω.

Έχω σταυρώσει αυτό το σώμα δεκάδες φορές. 

Κι όσο δε βλέπεις τα καρφιά, 

το βάθος επιφανειακά το προσεγγίζεις. 

Κατά συνείδηση, αποφαίνεσαι. 

Άμα με συναντήσεις ποτέ, στρίψε! 

Εγώ ανάγκη κανενός δεν έχω. 

Καλύτερος φίλος ενός παιδιού η μητέρα. 

Ποτέ δεν πεθαίνει, ποτέ δεν παραιτείται, 

πάντοτε αγρυπνεί. Ζει, δια βίου, μέσα του!

«Μικρή, πτωχή Ελλάδα, συγχώρησέ μας...»

Αν υπήρχε στ' αλήθεια ένας μαγικός τρόπος να ταξιδεύσω κάπου, θα πήγαινα σ' έναν απομονωμένο παράδεισο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Θα ταξίδευα σε πρασινογάλαζες παραλίες, με τ' απόκρημνα βράχια και τους φιλικούς ανθρώπους. Θα έπαιρνα μαζί και μια αιθέρια ύπαρξη. Τη μαμά μου μιας κι είναι αγαπημένη φίλη. Μαζί της θα ταξίδευα στο μαγικό νησί. Θα ζούσαμε σ' ένα ξύλινο σπιτάκι πλάι στην παραλία. Εκεί οι παραλίες από λεπτή, λευκή άμμο θα ζέσταιναν το κορμί και την ψυχή μας. Τα γαλάζια τους νερά -αντανακλώντας το φως του ήλιου- θα θάμπωναν πότε πότε το γαληνεμένο πια βλέμμα. Πιο πέρα εξωτικά φυτά με ζωηρά χρώματα κι αρώματα πρωτόγνωρα. Ένας αέρας τόσο καθαρός που  μόνο το άρωμα των λουλουδιών θα νιώθαμε να διαπερνά τα ρουθούνια μας. Τα πουλιά θα κελαηδούσαν μελωδίες γλυκές, πλούσιες σε θέρμη και διάχυτη ευτυχία. Μια ατμόσφαιρα, γεμάτη αρμονία και γαλήνη. Αυτή θα πρόσφερε τη δυνατότητα ν' ανακαλύψουμε πράγματα που επιμελώς μένουν κρυμμένα στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο. Άγριους καταρράχτες, ήρεμες, διαυγείς λίμνες και πυκνόφυτα δάση με οργιώδη βλάστηση. Ζώα -οικεία κι ανοίκεια- φιλικά και παιχνιδιάρικα θα μας περιτριγύριζαν σε μια ομαλή φυσική συνύπαρξη με τον ανθρώπινο παράγοντα. Λίγο πριν το βράδυ θ' απολαμβάναμε το ηλιοβασίλεμα. Θα χαλαρώναμε πλάι στον ήχο των κυμάτων. Δε θα χρειαζόμαστε πια τα κινητά. Αυτό που θα ζούσαμε θα σκηνοθετούσε τη δική μας ταινία περιπέτειας. Εκεί δε θα μας ανησυχούσε διόλου η εμφάνιση. Πώς θα φαινόμαστε ή πώς θα μοιάζουμε. Επειδή εκεί ανασφάλειες δε θα υπήρχαν! Θα ζούσαμε χαρούμενα κι ελεύθερα. 

   Αυτός είν' ο τέλειος προορισμός! Για να ξεφύγουμε απ' την πεζή, ρηχή καθημερινότητα, να συνομιλήσουμε με το είναι μας, να σκύψουμε στα ενδόμυχα. Κι έτσι απλά ν' ανανεώσουμε σώμα και πνεύμα, να γεφυρώσουμε την ψυχή με τη συνείδησή μας. Μικρή, πτωχή Ελλάδα, συγχώρησέ μας για την προδοσία! (Π.Η.)