Το θέμα μας δεν είναι ιστορία Αγάπης, δεν έχει «happy end». Πρόκειται για μια ιστορία θλίψης, πόνου κι απελπισίας που μόνο δυστυχία προκάλεσε στο τέλος της.
Η ιστορία ξεκινά τον Σεπτέμβρη του 2017 σ' ένα σπίτι γεμάτο χαρά, που κατέληξε ν' αναδύει πόνο. Έναν πόνο καθημερινό κι αδυσώπητο, που κανείς δε μιλούσε γι' αυτόν.
Κάποια στιγμή ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα. Κανείς δε γνώριζε από πού και για ποιον λόγο. Διαισθάνθηκαν μόνο πως απέπνεαν μυρωδιά θανάτου.
Μετά από πάμπολλα βράδια αϋπνίας -με μόνη
παρέα την τηλεόραση κι ένα Depon- αποφάσισε να δει τον γιατρό, με το φόβο πως θα επιβεβαίωνε αυτό που ήδη γνώριζε, αλλά
δεν είχε το θάρρος να παραδεχτεί. Έπειτα από βασανιστικές εξετάσεις επικυρώθηκε ό,τι ολόψυχα απεύχονταν.
Μέσα σ' εκείνο το ψυχρό, νοσοκομειακό δωμάτιο ακούστηκε η φοβερή κρίση: είχε καρκίνο, κι ας ήταν μόλις 44 χρονών. Ένας νέος άνθρωπος με δυο μικρά παιδιά. Η σκέψη του πήγε κατευθείαν σ' αυτά. Η απορία κι ο προβληματισμός του: πώς θα τους το έλεγε; Πώς θα ένιωθαν; Πώς θα μάθαιναν να ζουν χωρίς τον
πατέρα;
Όταν επέστρεψαν
απ' το σχολείο, είδαν τη
μητέρα να
καθαρίζει κρεμμύδια. Έκλαιγε παράλληλα. Το έκανε αυτό, ώστε να
μην καταλάβουν κάτι. Κανένα απ' τα παιδιά δεν έδωσε σημασία, αφού επρόκειτο για μια συχνή εικόνα της μαμάς.
Αρκετές ώρες αργότερα οι γονείς ανακοίνωσαν τα νέα στα παιδιά τους. Επικράτησε απόλυτο ψύχος, λες κι είχε φτάσει πρόωρα ο χιονιάς. Κανείς δεν ήξερε τι να πει ή πώς να φερθεί. Το μόνο που κατάλαβαν ήταν πως πλέον άρχιζε μία νέα, διαφορετική ζωή για όλους.
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου του 2017, 8 η ώρα το πρωί. Στο νοσοκομείο Παπανικολάου θα γινόταν η πρώτη
χημειοθεραπεία, η πρώτη φορά, η πρώτη επαφή με τον κόσμο της θλίψης! Δεν ήξεραν αν θα βοηθούσε κάτι αυτό, αλλά ήλπιζαν! Η
χημειοθεραπεία κράτησε δύο μέρες, ατελείωτες, γεμάτες ανασφάλεια. Όπως καθόταν στο ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου, βλέποντας και συζητώντας με γιατρούς, νοσηλευτές και «συναδέλφους» ασθενείς, συνειδητοποίησε κάτι. Δεν έπρεπε να τα παρατήσει, θα νικούσε τον καρκίνο, αν πραγματικά το ήθελε! Δεν είπε ποτέ τίποτα και σε κανέναν, μόνο στον εαυτό του...
Αρκετούς μήνες αργότερα, μια και η κατάσταση χειροτέρευε, έγινε το πρώτο «μεγάλο» χειρουργείο. Κράτησε εφτά ώρες, ατελείωτες, που μοιάζαν περισσότερο μ' αιώνες. Δώρον άδωρον. Δεν πέτυχαν τίποτε αξιόλογο. Τοποθέτησαν καθετήρα και
κολοστομία εν τέλει, καθώς θα ήταν αδύνατον πια να φροντίζει τον εαυτό του.
Έκανε βδομάδες να βγει από το σπίτι. Ντρεπόταν. Ντρεπόταν για την κατάντια του. Επαναλάμβανε διαρκώς: «44 χρονών
και μοιάζω με 80! Καλύτερα να τελειώνω, να ησυχάσω» Είχε χάσει πολλά κιλά. Με δυσκολία μπορούσε να
περπατήσει μόνος του. Στηριζόταν σε μια μαγκούρα, για να κινείται στοιχειωδώς, αλλά κι αυτό δεν κράτησε πολύ. Σύντομα καθηλώθηκε στο κρεβάτι του πόνου. Πέρασαν δυόμιση χρόνια περίπου, με αλλεπάλληλες χημειοθεραπείες. Κανένα θετικό αποτέλεσμα! Δευτέρα, 17 Νοεμβρίου του 2019 νοσηλεύτηκε για έντεκα μέρες. Τις τελευταίες έντεκα που όλοι γνώριζαν, αλλά κανείς δεν ήθελε ν' αποδεχτεί. Τη δωδέκατη νύχτα άφησε την
τελευταία του πνοή πλάι στη γυναίκα του. Κι αυτή είδε τον άνθρωπό της να πεθαίνει μπρος στα μάτια της, ενώ τον παρακαλούσε απεγνωσμένα να μην φύγει.
Έφτασε, λοιπόν, η μέρα που μαζεύτηκαν γνωστοί κι άγνωστοι, για να θρηνήσουν το χαμό του πατέρα, συζύγου, φίλου,
γιου κι αδερφού! Έκλαψαν όλοι γύρω απ' το άψυχο σώμα του, που βρισκόταν σε ένα κουτί. Αυτό θα τον συντρόφευε για τα επόμενα τέσσερα με πέντε χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως συμπαραστάθηκαν στην οικογένεια, λέγοντας τα καλύτερα γι' αυτόν. Μονότονα επαναλάμβαναν: «δε θα πονάει πλέον. Ήταν το καλύτερο γι' αυτόν»...
«Και για όλους σας, επίσης!« Η οικογένεια, όμως, δεν μπορούσε πια να συμφωνήσει! (Κ.Β.)
