«Αληθινά, σ’ αγάπησα…»

 

Σ' αγάπησα, 

όπως στεκόμουν στ’ αντικρινό μπαλκόνι. 

Σ’ αγάπησα έστω κι αν ποτέ δε σου μίλησα. 

Σ’ αγάπησα 

κι ας μην γνωρίστηκαν τα βλέμματα 

κι ας μην αντάμωσαν 

τα βήματα 

κι ας μην αγγίχθηκαν ποτέ τ' ακροδάχτυλα μας. 

Εντέλει κι ας μη μ’ αγκάλιασες ποτέ σου!

Σε αγαπούσα κι όταν δε σ' έβλεπα 

κι όταν δε ήσουνα εκεί 

κι όταν με πότιζε η απουσία σου.
Σε αγαπούσα, όταν πόνους σου μου διηγιόσουν, 

ενώ, παράλληλα, αμελούσα τους δικούς μου.
Σε αγαπούσα, όταν παράπονα εξέφραζες 

κι ας είχα δικά μου να υποβάλλω.
Σε αγαπούσα, ενώ βαθύτατα πονούσα,

κάθε που κατηγόριες εκτόξευες διόλου 

πως δε σ’ αγάπησα. Ναι, σ' αγαπούσα, 

όταν πλάι μου στεκόσουνα, κι ας 

σ' ένιωθα χιλιόμετρα μακριά. Ναι, 

σ' αγαπούσα, σα στο πίσω κάθισμα 

καθόμαστε, ακούγοντας αγαπημένα σου τραγούδια, που σύντομα γινήκανε δικά μου.

Σε αγαπούσα κι ας μην το έλεγα 

κι ας μη το έβλεπες κι ας μην το έγραφα 

απάντηση στο μήνυμά σου.

Σε αγαπούσα με τον τρόπο τον δικό μου. 

Μέσα στον φόβο τον δικό μου, τις πίκρες, 

τα δικά μου παράπονα και τις προσωπικές ιδιοτροπίες. Ναι, αληθινά σ’ αγάπησα 

κι ας μη σε γνώρισα. Κι έτσι απλά 

σε πόθησα -καθισμένη και όρθια, ίσως 

κυρίως κλινήρης- στο αντικρινό μπαλκόνι! (Α.Θ.)

«Δια βίου, μέσα του...»

Κάθε που εκπνέω, ένα όνειρο χάνεται, 

έν' άστρο που κάποτε ίσως άγγιζα.

Ένα στερέωμα που παρ' ολίγον θα διένυα. 

Κάθε που ένα βήμα επιστρέφει, διχοτομούνται ελπίδες. Κι όλο βυθίζομαι, γερνώ, περιστρέφομαι,αναδύομαι. Αφαίρεσαν την όραση και έμεινα τυφλός. Εθίστηκα στην ερημιά της ύπαρξης. Ξεπέρασέ το! Δεν εντοπίζομαι.

Κι ούτε συχνά επιθυμείς την αναζήτηση! Δύσκαμπτη η επάνοδος στη νόρμα. 

Στη συσκότιση, το αβίωτο 

κι η σκοτοδίνη δεν ανιχνεύονται. 

Λογισμούς αλγεβρικής παράστασης θυμίζουν τόσες εμμονές. Κάθε υπερανάλυση αθλίως 

με υποσκάπτει, ενδόμυχα οδεύει, ως αίλουρος διέρχεται, τα σώψυχα λυμαίνεται.

Ανοίξανε τα μάτια μου, συνομιλώντας με τις νότες. Ενδύθηκα τη μαγική αντίσταση, 

να υπερβώ το αύριο, να εκτιμήσω το παρόν, 

να σβήσω κάθε παρελθόν. 

Άγγιξε τη γενετική ροή! 

Εφόσον αρέσκεσαι, όπου μένω τυφλός, 

τα μάτια σου απόθεσε! Δαίμονες αναζητάς 

στις πράξεις, μα προτίμησε την ενδοσκόπηση. Εκεί τίποτε δεν κρύβεται. Το σώμα είναι 

η φυλακή του κτήνους. Υποδόρια διαβιεί, 

μ' αλίμονο θα γεννηθεί οσονούπω. 

Βράδια τραγέλαφος, ζωτικά όργανα τίκτω. Διαθέτω μια ξύλινη, παγωμένη καρδιά. 

Ο τερμίτης μου αναδεικνύεσαι. 

Η αγάπη εξανεμίζεται πέρα απ' τον δικό σου κύκλο. Η δική μου αγάπη ναυάγησε, κρυφοκοίταξε το σπίτι! Πριν το ξεστομίσω, ακονίζω κάθε πλευρά, οπότε σχόλια 

χάλκευσης του στίχου δε μ' αγγίζουν. 

Προτού εξωτερικεύσεις, αυτοκατανοήσου! 

Η αμφισβήτηση δεν κάνει αίσθηση κατόπιν. 

Έχω σφραγίσει τις διόδους στο δέρμα, 

να μην κλαπεί για μια φορά ακόμη. 

Ό,τι αντικρίζεις είναι κάλπικο, 

το παιδικό μυαλό σε συρτάρι φυλάσσεται. Ευλαβικά, να μου θυμίζει πως άλλοτε υπήρξα αιθεροβάμων. Κάποτε ονειρεύτηκα κι εγώ! Εγκλωβίζω ό,τι αγαπώ σε τμήμα 

του νου ασφυκτικά το φυλακίζω. 

Το μετονομάζω καρδιά στη συνέχεια. 

Το μεταφέρω σ' αρχείο, διατηρητέο στο άπειρο. 

Να έχω μια κόπια σε ηχείο, άμα φύγω.

Έχω σταυρώσει αυτό το σώμα δεκάδες φορές. 

Κι όσο δε βλέπεις τα καρφιά, 

το βάθος επιφανειακά το προσεγγίζεις. 

Κατά συνείδηση, αποφαίνεσαι. 

Άμα με συναντήσεις ποτέ, στρίψε! 

Εγώ ανάγκη κανενός δεν έχω. 

Καλύτερος φίλος ενός παιδιού η μητέρα. 

Ποτέ δεν πεθαίνει, ποτέ δεν παραιτείται, 

πάντοτε αγρυπνεί. Ζει, δια βίου, μέσα του!