Η ζωή έχει τα πάνω και τα κάτω της.
Νοσταλγώ τα όμορφα.
Θυμάμαι ποιους είχα πλάι μου στα δύσκολα.
Μισώ τον θάνατο, όσο αγαπώ τη ζωή.
Εκείνη μου έδωσε κάποιον να αγαπώ.
Εκείνος μου τον πήρε.
Θα μου άρεσε να πω αντίο. Να είχα μια ευκαιρία αποχαιρετισμού προτού τον αποχωρισμό! Για μια μόνο φορά.
Χωρίς να σε γυρίσω, με θρήνους και ξεσπάσματα.
Να νιώσω για λίγο ελεύθερη. Να σταματήσει
να στοιχειώνει το μυαλό η τρισάθλια σκέψη
πως σβήνεσαι, πως σε ξεχνώ.
Ξεχνώ, αλήθεια, τη μορφή σου, τη φωνή σου.
Ξεχνώ να σε επισκεφτώ. Ίσως, επειδή το έχω πράγματι ανάγκη. Έχω ανάγκη να ξεχαστώ,
με τις ομορφιές του κόσμου των ζωντανών.
Να αντιμετωπίσω τα δυσάρεστα,
κάνοντάς σε να με καμαρώνεις.
Κάνοντάς σε να δακρύζεις από περηφάνεια.
Να σ' αφήσω κι εσένα ελεύθερο!
Να σε παρασύρει ο άνεμος.
Κι, όταν κουραστείς, να σ' απηθώσει
στην επιφάνεια του νερού, τρυφερά κι απαλά.
Κι έπειτα να σε δω να βυθίζεσαι αργά,
στην αγκάλη του κύματος ως την ψυχή
του ωκεανού. Κι αυτός να σε κρατήσει εκεί.
Πιο πολύ απ' όλα, όμως, θα μου άρεσε
να σε κάνω υπερήφανο νωρίτερα, πρωτύτερα,
εν Ζωή!
