Σκεπτική. Το βλέμμα -όσο πάει- βουλιάζει.
Απόγνωση μιας ψυχής ταραγμένης.
Δονείται απο μέρες σαθρές, σκοτεινές.
Οι πολύχρωμες μείνανε σ' αναμονή και πάλι.
Τα μάτια σου διαρκώς αλλάζουν.
Η ανάγκη μου να τ' αντικρίζω βίαιη.
Ανάγκη ταξιδιού σ' έναν παράδεισο κολάσεως. Πάντα με σαγήνευαν οι θάλασσες...
Άτσαλα με παρακινούσαν.
Στο βυθό τους πνίγεται ο εγωισμός.
Εκεί κλείδωνα κάθε λέξη
που δεν έλεγα, κάθε σκέψη που ψιθύριζα,
κάθε αμαρτία ανυπόστατη.
Κι όσο γρηγορότερα αχνόφεγγε,
τόσο βασανιστικότερα κατέληγε η νύχτα.
Ίσως δε με κατανοείς, ίσως δεν ένιωσες
παλμούς ποτέ ν' αυξάνονται, από άγχος.
Μη χαθείς, μη χαθώ,
προτού προφτάσω ό,τι νιώθω να σου πω.
Αν κοιμάσαι μ' όνειρα, ξυπνάς με εφιάλτες. Προσεύχεσαι, λεγοντας ασυναρτησίες. Προσπαθείς, δεν παλεύεις,
δε σκέφτεσαι, αρνείσαι.
Μια φοβία πρωτότυπη, αιχμηρή.
Διέγειρες τα μάτια και τα σφάλισες έπειτα.
Πάλι και πάλι, με κόπο περιττό.
Ωσότου ο πανδαμάτωρ
να σ' αγκαλιάσει. Για λίγο.
Πλήρης διάλυση το μυαλό.
Πάλι δεν κλείνεις μάτι.
Άλλη μια νύχτα, δίχως όνειρα.
Δίνεις υποσχέσεις.
Δεν τηρείς τον λόγο σου.
Εξανεμίζεται στη βεβαιότητα μιας δόλιας απάτης. Κάθε βράδυ. Σε μεθάει. Γουστάρεις!
Το άλλο πρωί, πάλι εσύ.
Σπαταλώντας τον χρόνο στην ίδια μελωδία.
Να μετανιώνεις για ό,τι έζησες,
για ό,τι απέμεινε απ' το χθεσινό μεθύσι.
Πήρες λιγάκι παραπάνω, ξενέρωσες εν τέλει.
Χθες έμοιαζες να το απολαμβάνεις.
Σήμερα επιστρέφεις και ξεσπάς.
Αναλαμπές διάσπαρτες ορίζουνε
τον δρόμο της διαφυγής. Ωστόσο,
ίσως επιλέξεις να κρυφτείς.
Στον τόπο με τις θύμισες,
τις παιδικές σου νοσταλγίες αναζητώντας.
Παλιά απωθημένα.
Κάποτε μανιωδώς τα κυνηγούσες.
Τώρα σε νοιάζει μόνον η κατάκτηση.
Κι απ' τη χαρά της νίκης, θάβεις καθετί,
χωρίς ενδοιασμό κι αχρείαστες τύψεις.
Μεταξύ μας....δεν αρκούν.
Ούτε στο ελάχιστο.
Δεν ξεχνάς ό,τι απέκτησες στην παρόρμηση.
Θ' αποτελειώσεις ό,τι άφησες μισό.
Μη στέκεις εν αναμονή.
Σκοτώνεις τον έρωτα.
Ξενερώνει ο νους.
Να λες ό,τι ακριβώς σκέφτεσαι,
αλλιώς οι στιγμές φθείρονται.
Κι ίσως να λείπεις απ' την επανάληψη.
Ίσως να είσαι μακριά, σε άλλα πρόσωπα,
όταν εκείνες πάλι προσεγγίσουν.
Μα δε γουστάρω να παρατηρώ τα όνειρα
-που κάποτε ζωγράφισα-
μορφή στους άλλους να προσφέρουν.
Θέλω σε σένα και σε μένα να τα δω.
Μια μέρα, ως το τέρμα, να σε φτάσω.
Μόνο και μόνο, ν' αντικρίσεις τη συνέχεια.
Δίχως οικείες ανασφάλειες.
Σκέψου... ποτέ δε θα χαράμιζα λεπτό,
ψάχνοντας τ' άλλο μου μισό.
Όχι επειδή δεν αγαπώ το ρίσκο.
Απλά... είναι που δε θέλω να μένω πίσω.
Θέλω εσένα να έχω κοντά μου κι όσους αγαπώ.
Ξέρω. Όταν κοιτάς, θωρείς έναν άγγελο,
μα ανάποδα αν γυρίσω,
αντικρίζεις τον διάβολό σου.
Κύκλος η ζωή. Κι ειλικρινά τ' ομολογώ:
ακόμη κι αύριο να πέθαινα,
εσένα μόνο θα 'θελα να 'χα μπρος μου!
